لحظه ای حضور در حال

نشسته ام و دارم به شکمم نگاه می کنم. می بینمش که از زیر پوستم حرکت می کنه و به طرف دیگه میره. یه دفعه یه حال غریب بهم دست میده. اینی که اینجوری زیر پوست من داره حرکت میکنه یه موجود عزیز وظریف زنده است. حالم دگرگون میشه. فکر اینکه یه موجود توی تن تو هست. داره زندگی میکنه. حرکت می کنه، می خنده و گریه می کنه. از عظمت موضوع موهای تنم سیخ میشه.
به این فکر می کنم که چطور پوست تنم اینقدر کش آمده. چطور تک تک سلولهای تنم تحت تاثیر شرایط عوض شدن و حالتی دیگه به خودشون گرفته اند. سر باربد هم همین حال رو داشتم. انگاری که حضور خدا رو بهتر میشه لمس کرد. انگاری که خدا قدرتش رو به رخت میکشه. روز زایمان که خودش یه دنیای دیگه است. حضور خدا رو کنار تختت احساس می کنی.
به نظر من یه بخشی از وجود مادرا توی همون روز زایمان کامل میشه. انگاری که خدا بخشی از روح خودشو با خارج شدن بچه از بدن مادر، به مادر منتقل می کنه. برای من که اینجوری بود. اینقدر واضح عوض شدن روح و روانم رو احساس کردم.
نمی دونم که اینبار هم اینقدر متاثر خواهم شد؟ پریسا میگه عشقی که تو وجودت به باربد داری دوباره برای یه موجود دیگه بوجود میاد. خیلی برای حس این لحظه هیجان زده هستم. تا این لحظه از حاملگی ام توی شلوغی گذشت ولی حتی همین چند لحظه ای که درحالم حضور داشتم برام کافی هست.