خاحافظ شرکت نازنین

این آخرین پستی هست که دارم از پشت میز کارم توی شرکت می نویسم. آخرین لحظات کارم توی شرکت هست. میزم رو تمیز کردم و وسائلم رو برداشتم و توی کیف جا دادم. نمی دونم چه احساسی دارم. شاید اگه حامله نبودم و کار اینقدر خسته ام نکرده بود خیلی غمگین تر می بودم. الان یه جورایی احساس رهایی می کنم.

نمی دونم هیچ وقت پیش میاد که من دوباره پشت این کامپیوتر بشینم و از پنجره دوست داشتنیم به بیرون نگاه کنم یا نه. نمی دونم روزگار، پنهانی چی واسم رقم زده ولی در هر حال می خوام که از همه چیز با حضور قلبی خداحافظی کنم که اگه دیگه ندیدمشون از خداحافظی کردن متاسف نشم.

کامپیوتر عزیزم خداحافظ. میز و پنجره قشنگم خداحافظ. همکارای مهربونم خداحافظ و شرکت نازنینی که سه سال میزبان من بودی خداحافظ.

بازم عینهو سیب زمینی نشستم. نه اشکی نه غمی نه اندوهی. از منی که حتی موقع خداحافظی با دشمنم هم اشکم درمیاد خیلی بعیده.