آب زنيد راه را هين که نگار می رسد

* خبر خوب اینکه مامان بابا توی راه هستند و فردا بعد از ظهر ساعت 12:30 پروازشون توی فرودگاه تورنتو به زمین میشینه و قدم به روی چشمای من میگذارند. هیجان دیدنشون به همراه یک دنیا نگرانی از اینکه توی راه مشکلی براشون پیش نیاد، به همراه بیخوابی دیشب که اونم باز از هیجان و نگرانی بود، باعث شد که ذهنم هزار پاره باشه. اصلا نمی تونم روی کارم متمرکز بشم.

* این آخر هفته مثل یک کذت کدبانو مشغول تمیزکاری و آماده کردن خونه بودم. اونقدر کارها رو با شوق انجام میدادم که فقط وقتی شب سرم رو بالش می گذاشتم متوجه میشدم که بند بند تنم داره از خستگی و درد فریاد میزنه. الان خونه مثل آینه برق می زنه و حسابی مامان پسند شده. همه چیز آماده است و اسه ورودشون.

* چیزی که آمدن مامان بابا رو اینقدر هیجان انگیز تر کرده قضیه حاملگی من و سن خاص باربد. آخه درسته که من (اگه الان همه بهم بد و بیراه نگید) ادعا می کنم که چهار تا بچه می خوام ولی واقعیت اینه که شاید این حاملگی آخرم بود. مامان من که یه دختر بیشتر نداره، توی حاملگی اولم هم که اصلا حضور نداشت. اگه اینبار هم نمی تونست بیاد، حسرت حاملگی و زایمان دخترش برای همیشه باقی می موند. از این طرف هم به دل من پرستاری ها ولوس کردن های مامان همیشه میموند.

موضوع دوم هم باربده. باربد از مامان بابا هیچ خاطره ای نداره و در واقع اصلا نمیشناسدشون. برام خیلی جالبه که ببینم که در قبال مامان بابا، چطوری واکنش نشون میده. مامان بابا هی می خوان بچلوننش و اونم غریبی کنه. حسابی دیدنی هست.

پ.ن. در اینجا از مامان فراز عزیز هم تشکر می کنم که اژدهاشو بهم قرض داد. باور کن که بدون اون هرگز از پس این همه کار برنمیامدم.