کابوس

وقتی کابوس میبینید شبا چی کار می کنید. وقتی که دوباره چشماتون رو میبندید و همون صحنه های وحشتناک جلوی چشمتون رژه میرن؟

اولین کابوسی که من ازش خاطره دارم برمی گرده به وقتی که کلاس سوم ابتدایی بودم. الان واستون میگم که چرا اینقدر خوب یادمه. آخه مصادف بود با چند تا موضوع دیگه. اولیش مسافرت ناخواسته مامان بابا بود و اینکه من و سیامک خونه مادربزرگ نازنیم بودیم. دومیش هم اینکه مصادف بود با اکران کارتن دوست داشتنی من، سیندرلا. یادمه که توی یکی از سینماهای خیابون زند اکران شده بود. همون که ته یه پاساژ هست و همیشه کارتن ها رو اکران می کرد. اگه یادم نرفته باشه اسمش سینما قیام یا پیام بود.

یادمه که شب با کابوس خیلی ترسناکی بیدار شدم و حسابی ترسیده بودم. اون شب خاله زهره هم اونجا بود. بهم گفت که وقتی که با کابوس بیدار میشی به چیزایی خوب فکر کن. چشماتو ببند و صحنه های قشنگ رو پیش چشمت تصور کن.

از اون شب شد که صحنه رقص سیندرلا با پسر شاهزاده، به همراه آهنگ داری – را – را ( موزیک متن صحنه رقص)، همراه شبهای کابوس زده من شد. جالبه که چقدر این تکنیک موثر واقع شد. از اون شب سالها می گذره و من هنوزم که هنوزه کابوسهامو با همین صحنه زیبا به عقب میرونم. دیشب دوباره کابوس خیلی بدی دیدم. اونقدری که می ترسیدم که دوباره بخوابم. سیندرلای نازنینم بازم به کمکم آمد و با اون رقص زیبا و پر آرامشش خواب رو به چشمام برگردوند.

شاید باورتون نشه که من هنوزم که هنوزه این کارتن رو عاشقانه دوست دارم واز دیدنش لذت میبرم. آخرین بار سه سال پیش دیدمش و اگه بازم فرصتی بشه دوست دارم که ببینمش.