روز یادبود

امروز Remembrance Day و یا روز یادبود هست. روزی که مردم به یاد شهداشون و به احترام اونها ساعت 11 روز 11 ام ماه 11 ام سال به مدت یک دقیقه سکوت می کنند. از روزها قبل گلهای مصنوعی شقایق رو به لباسشون وصل می کنند تا نشانی از کشته شده های گمنام جنگ داشته باشند.

این رسم درواقع در ابتدا به رسم یادبود کشته شده های جنگ جهانی اول که در روز 11 ام نوامبر سال 1918 به پایان رسید، ایجاد شد ولی به مرور به سمبلی برای همه شهیدان بخصوص شهیدان گمنام تبدیل شد. برام خیلی جالبه وقتی که میبینم که مردم با چه احترامی شقایق ها رو به سینه میزنند و از شهیداشون با چه افتخاری یاد می کنند.

یادم میاد که وقتی که دبیرستانی بودم و توی شورو حال کنکور بودم چقدر از اینکه خانواده شهدا، اسرا و یا جانبازا سهمیه داشتند ناراحت بودم و همیشه به عنوان یه نکته تاریک توی دل وذهنم بود. بعد ها که بزرگتر شدم واقع بینانه تر قضایا رو نگاه کردم. همچنین از اونجایی که عزیزترین دوستم فرزند جانبازی بود که توی جنگ زانوشو از دست داده بود و به بیماری دیابت مبتلا شده بود و از نزدیک مشکلات زندگیشونو میدیدم. کم کم دیدم و فهمیدم که چرا باید چیزی مثل سهمیه شهید و یا جانباز بوجود بیاد. زندگی فرزندی که پدرش رو توی جنگ از دست داده هیچ وقت مثل منی که خدا سایه پدرم رو انشاءالله صد سال دیگه هم بالای سرم نگه داره نخواهد بود. کمبود اون پدر همیشه همراه اون خواهد بود و اون پدر برای حفظ جان و مال یکی مثل من به جنگ رفته. اون پدری که بخشی از جانشو توی این راه فدا کرده برای همه عمر زندگی فرزندان و همسرش رو دستخوش مشکلات کرده. پدر این دوست عزیز من سالهاست که درگیر بیماری هست و این درگیری جدای از مشکلاتی که برای خودش داره، همه خانواده رو تحت الشعاع قرار داده. این مشکلات به راحتی می تونه هر بچه ای رو از درس خوندن عقب بندازه. تا من و دیگرانی که در رفاه و آرامش کامل به درس و مدرسه میپردازیم.

چیزی مثل سهمیه های اختصاصی، حقوق های بالاتر و یا هر امکانات دیگه ای که باشه، حداقل کاری هست که ما میتونیم به پاس از خودگذشتگی اونها در اختیارشون قرار بدیم. چیزی که خیلی برام جالبه اینه که تا اون جایی که این حافظه نیم سوز من اجازه میده میبینم که حتی خود اون دوستم هم با ما همزبون میشد ( عزیزم اگه اشتباه می کنم منو تصحیح کن).

دلم درد گرفته. از اولی که این نوشته رو شروع کردم یه غم سنگین به دلم نشسته. دلم میسوزه که عملکرد نابجای دولتمردا، ناسپاسی ذاتی ما مردم ایران در کنار تبلیغات نامردانه غربی ها اینقدر ما رو از واقعیات دور کرده. به جای اینکه با احترام از شهیدها یاد کنیم به اونها و خانواده هاشون بی احترامی می کنیم. اونها رو دشمن خودمون میدونیم.

میدونم که خیلی حق کشی ها توی این جنگ شد. می دونم که خیلی ها به نان ونوایی رسیدند. همه چیزهای منفی دیگه رو هم میدونم. خیلی ها سرباز بودند با زور رفتند.............

ولی چیزی که هست اینه که همه این نکات منفی همه جای دیگه هم هست. اینم بخشی از فرهنگ ماست. ولی نباید بگذاریم که همه خوبی ها، ایثارها و فداکاری ها به خاطر آدم های فرصت طلبی که همیشه و همه جا هستند، هیچ و بیمعنی بشه. حیف نیست که فرصت طلب ها باعث بشن که ما نتونیم به افتخاراتمون افتخار کنیم؟