با توام ای نازنین

چقدر باخودت صادقی؟ چقدر واقعا به فکر حل مشکل زندگی ات هستی؟ صادقانه بگواصلا به فکر حل مشکل هستی و یا اینکه فقط و فقط می خوای خودتو اثبات کنی؟ آره با تو هستم. با خود خود تو. چی می خوای از زندگیت؟ دنبال چی هستی؟ چرا دور خودت می گردی؟ چرا فقط مینالی؟ چرا قدر زیبایی های زندگی ات رو نمیدونی؟ فقط با دیگرون می جنگی که ثابت کنی که تو هم هستی. با دیگرونی که فکر و ایدشون 180 درجه با تو متفاوته.

ازت عصبانی ام. خیلی زیاد. می دونم که حتی اینو نمیدونی. حتی نمیدونی که اینقدر برام مهم باشه. دلم می خواست می تونستم که باهات توی یه اتاق تنها باشم و دو ساعت سرت داد بزنم. داد بزنم و بگم که این راه که میروی به ترکستان است. کاش می تونستم بهت بگم که چقدر داری اشتباه می کنی. که چقدر ساده داری همه چیزهایی قشنگی رو که داری از دست میدی. با فکرهای واهی داری آینده خودت ووابستگانت رو خراب می کنی.

نازنینم، زندگی مثل خمیری توی دست ماست. همون شکلی میشه که تو داری با دستات میسازی. چشاتو باز کن ببین که داری با خمیر زندگیت چی کار می کنی. بدون که قربانی نیستی. تو یه سکان داری. نگذار که سکان از دستت در بره و کشتی زندگی ات توی بیکران دریا گم بشه.

ول کن ایده آل ها رو. آره نه تو، نه من و نه خیلی های دیگه ( و شایدم هیچ کس) ایده آل رو نداره. خوب حالا که چی؟ تو چقدر قدر اونهایی رو که داری میدونی؟ چقدر از وجود داشته هات لذت میبری که که غصه نداشته ها رو می خوری؟ قانع باش و صبور. باور کن که اونوقت زندگی به کامت خواهد بود.

دوستم، نازنینم، کاش می تونستم این حرفها رو رو در رو بهت بزنم. کاش می تونستم که بگم که چطور دارم میبینم که کشتی زندگی ات داره روز به روز گم و گم تر میشه و من حتی نمی تونم که دستی تکون بدم که تورو به خودت بیارم. کاش خودت از خواب بیدارشی. امروز، همین حالا و نه وقتی که خیلی دیر شده.