حس نوشتن

نمی دونم چرا یه روزایی اصلا حس نوشتن ندارم. انگار یه چیزی تو وجودم لج می کنه و نمی گذاره بنویسم. مثل یه بغض میشه و راه گلومو میگیره. مطلب واسه نوشتن دارم ولی دستم به نوشتن نمیره.

مثل حسی که امروز دارم. از صبح تاحالا چندین بار دوستای نازنینم باهام تماس گرفتند و پرسیدند که چرا پست جدید ندارم. راستش اونقدر حال و روحیه ام این روزها متغیره که خودم هم از دست خودم خسته شدم، چه برسه به اون بیچاره هایی که پست هامو می خونند. می دونم که همه اینها از اثرات حاملگی هست که دست به دست دلتنگی و افسردگی من داده و داره بهم دهن کجی می کنه ولی گناه شما بیچاره هایی که این صفحه رو باز می کنید چیه. شمایی که شرط می بندم تو دلتون میگید بابا تکلیف آدم با این پیمانه هم معلوم نیست، یه روز خوشه یه روزناخوش. یه روز از خوشی ذوق مرگه، یه روز از غصه لب و لوچه اش آویزون.

می دونید چیه، راستش در مجموع حالم از همیشه زندگی ام بهتره. یعنی یه آرامش عمیق و ثابتی ته دلم هست. مثل دریا، همون دریایی که اینقدر عاشقشم. توی طوفانی ترین حالت ها هم عمق دریا آرومه و فقط این لایه رویی آب هست که دستخوش طوفان میشه. حال منم اینجوریه. اون آرامشی که همیشه و همیشه دنبالش بودم مدتهاست که مهمون دلم شده و قلبمو آروم کرده ولی در عین حال خوب مثل هر آدم دیگه ای زیر وبالا دارم.

جالبه نوشتن همین چند سطر چقدر آرومم کرد. دوستای نازنیینم ممنون. واقعا حالم بهتره.