عجب عمر زود می گذره

ساعت 12:30 شبه. محمد وقت MRI داشت و نیم ساعتی هست که رفت. اصرار داشت که من بخوابم ولی خوابم نمیره. با وجودی که اینجا کشور کاملا امنی هست ولی بازم تا برنگرده دلشوره دارم. مرد کوچیکم روی تختمون خوابیده و وجودش بهم دلگرمی و آرامش میده. باورم نمیشه که این موجود آسیب پذیر کوچولو بتونه اینجوری منو دلگرم کنه.

پامیشم و لباسای محمد رو میارم و مشغول به کار نفرت انگیز اتو زدن میشم. برای وقت کشی بد نیست. از سر بیحوصلگی تلوزیون رو روشن می کنم و کانالا رو میگردم. یه دفعه یه تصویر آشنای قدیمی توجهم رو جلب میکنه. فیلم محبوبم Body Guard رو داره نشون میده. حسابی سرحال میام و با انرژی به اتو کشیدنم ادامه میدم.

چقدر من این فیلم رو دوست داشتم. یادمه که همیشه از کوین کستنر بدمی میامد ولی از سر این فیلم به هنرپیشه محبوبم تبدیل شد. ویتنی هاستون هم که عشقم بود دیگه.

اینبار که فیلم رومیدیدم، هنوزم واسم خاطره انگیز بود ولی یه حالت بچه گانه و عجیبی داشت. مثل اینکه مثلا کتابای فهیمه رحیمی رو که توی سالهای دبیرستان با شوق می خوندی حالا بخوای دوباره بخونی. ولی نه خدایش خیلی بی انصافی کردم اصلا به این تهوع آوری نبود ولی مثل قبل نبود.

بازم با آهنگاش و بابازی قشنگ کوین کاستنر لذت بردم. کنجکاو شدم که ببینم که چند سال پیش برای اولین بار فیلم رو دیدم. باورم نمیشد 16 سال پیش بوده.

آقای شوهر ساعت 1:30 آمد و من فاتحانه دسته لباسای اتو شده رو نشون دادم و با هم نیم ساعت آخر فیلم رو دیدم.

چقدر خوبه که همسرا همیشه سر به یه بالین داشته باشند و حضور همدیگه رو حس کنند. نگذارند لذت بودن دیگری توی غبار روزمرگی گم بشه.