لحظه هایی از باربد

پسر کوچولوی من داره بزرگ میشه. چند روزی هست که وقتی توی خیابون راه میریم شروع می کنه به خوندن حروف و اعداد روی تابلوها. اولین بار جلوی Winners بود که دیدم داره یه چیزی رو زمزمه میکنه. دقت که کردم دیدم داره حروف کلمه Winners رو از روی تابلو می خونه. یه دفعه یه دنیا عشق و شور به دلم ریخت از فکر اینکه پسرم داره سواددار میشه کلی ذوق کردم. کلا علاقه خاصی به خوندن حروف داره و از اینکار خسته نمیشه.

این روزا یه کارایی می کنه که سرشار از غرور میشیم. پسر دوساله من کم کم داره از خودش فهم و درک نشون میده. دیشب شب عید فطر بود و محمد از مدتها پیش تصمیم گرفته بود که به مناسبت عید واسه شرکت گز ببره. دیشب طرفای ساعت 10 بود که مسجد امام علی اعلام کرد که عید شده و محمد گز نخریده بود. من مهیایی خواب شده بودم و داشتم باربد رو هم واسه خواب آماده می کردم. محمد تصمیم گرفت که بره و گز بخره.

به محض اینکه لباسش رو پوشید باربد شروع کرد به گریه کردن و ددی ددی کردن. محمد بغلش کرد. باربدم سرش رو گذاشت رو شونه محمد و به من بای بای کرد که یعنی داره با ددیش میره. اونم لباس به تن حدود یه بیست دقیقه چرخوندش، بعد باربدرو که مست خواب شده بود گذاشت توی تخت پیش من. پسرک فهمیده من هم برگشت و به ددیش یه بای بای گفت و بعد توی بغل من خوابید. اینقدر این کار رو قشنگ انجام داد که انگار داشت از محمد بابت صبوری ونرفتنش تشکر میکرد و در ضمن اینکه درک می کرد که ددی نمی تونه ببردش.

چند وقت پیش یه روز از مهد که آمد خیلی سرحال و خوشحال بود ومرتب می گفت باربد ایز هپی. خیلی خوشم آمد از اون به بعد روزی چند بار ازش میپرسم که بابد هپی هست؟ و اونم همیشه جوابش یه دونه از اون یا های طولانی و خوشکلش هست. از این سوال و جوابی که باهاش دارم خوشش میاد و احساس خوبی بهم دست میده. دلم می خواد همیشه خودش رویه آدم شاد بدونه.