صحرای محشر در قلب تورنتو

من شبا ساعت 5 از سر کار درمیام و معمولا حدود 6:10 خونه هستم. دیشب اما شبی بود برای خودش. هنوزم که بهش فکر می کنم حالم بد میشه.

سوار ساب – وی شدم و کتابمو باز کردم و شروع کردم به خوندن. هر از چندی میشنیدم که اعلام می کنندکه ساب – وی مشکل داره و حرکت کند هست و معذرت خواهی می کردند. کتابم بدجوری هیجان انگیز بود و همه حواسم به خوندن بود و خیلی به اطرافم توجهی نمی کردم و زمان رو از دست داده بودم . تا اینکه به ایستگاه بلور رسیدیم و اعلام کردندکه ساب – وی از اینجا بسته شده و بالاتر نمی تونند برند وباید با اتوبوس های شاتل رفت. به ساعت نگاه کردم و شاخ درآوردم، ساعت 6:20 بود و هنوز 1/3 مسیر هم باقی مونده بود.

از ساب – وی که بیرون آمدم با صحنه ای باور نکردنی روبه روشدم. معمولا توی خیابونهای تورنتو شلوغی آنچنانی نمیبینی. حتی دان تاون و حتی ساعات شلوغ روز، که این یکی از مشکلاتی هست که تازه واردا دارند و احساس غربتشون رو تشدید میکنه. بخصوص اگه از تهران آمده باشند.

اونقدر جمعیت توی خیابون جمع شده بود که ماشینها نمی تونستند عبور کنند. چهار طرف چهارراه پر بود از آدم هایی که از سرکار داشتند برمی گشتند. با بدبختی از توی اون بازار مکاره محل اتوبوس هایی رو که به سمت شمال میرفتند رو پیدا کردم و رفتم و قاطی جمعیت منتظر ایستادم. یه آقا هم از طرف TTC مسئول بود که به سوار شدن مردم نظم بده و حرکت اتوبوس ها رو کنترل کنه. تا وقتی که اتوبوسی نبود مشکلی نداشتم. ولی به محض اینکه اتوبوس میامد مردم هجوم میاوردند طرف درهای ورودی اتوبوس و من بیچاره اون وسط پرس میشدم. به پشتیهام گفتم که من حاملم و هلم ندن که کمی کمک کرد. البته فقط کمی.

همه این بدبختی ها یه طرف و مشکل خبر نداشتن از باربد و محمد از طرف دیگه. محل کار محمد دقیقا همون ایستگاه بلور بود که بسته شده بود و می دونستم که اونم همین مشکل رو داشته و نمی دونستم که چطور و کی خودشو به باربد رسونده. مهد باربد تا ساعت 5 ساعت کاریش هست. از ساعت 5 تا 6 رو اگه بخوای بچه بمونه باید 100$ اضافه بدی و بعداز 6 به ازای هر دقیقه 1$ چارج می کنند.

از نگرانی داشتم میمردم. همش فکر می کردم که الان پسرم تنها بچه باقی مونده توی مهد هست و مربیش هم به دلیل اینکه خسته شده باهاش داره بد رفتاری میکنه. قلبم از این فکر آتیش میگرفت. تصور می کردم بچه بیزبون و بیگناهم رو که چقدر ترسیده و تنها مونده. یه جاهاییش گریم می گرفت از اینکه اینقدر از پسرم دورم و هیچ کاری از دستم برنمیاد.

حدود یه ساعتی سرپا ایستادم. کمر ودلم داشت میترکید از درد و نگرانی ها هم که دیگه بی پایان بود. تازه علاوه بر همه فکرا همش می ترسیدم که این فشار جمعیت به نی نی هم آسیب بزنه. خلاصه بعد از یک ساعت توی موج آدمها هی اینور و اونور رفتن آخرش خودمو به نماینده TTC رسوندم و گفتم که حامله هستم. دستش درد نکنه اونم منو برد جلوی همه و به مردم گفت که اینجا زن حامله داریم اتوبوس که آمد هل ندید که بتونه سالم سوار شه - اینم از مزایای حاملگی – خلاصه با آمدن اتوبوس بعدی بنده نفر اول سوار شدم و روی صندلی نشستم. دیگه حالم نگفتنی بود. واقعا از درد و اضطراب داشتم میمردم. یه جاهاییش احساس دختر بچه دوساله گم شده ای رو داشتم و فکر می کردم که دیگه هیچ وقت به خونه نمیرسم.

خلاصه اینکه به دلیل شلوغی خیابونها، با وجودی که تنها چند استگاه بیشتر نبود ولی حدود یک ساعت و نیم طول کشید تا بلاخره به ایستگاه لارنس رسیدیم و دوباره وارد ساب - وی شدیم. از اونجا باید دو ایستگاه دیگه هم بالا میرفتم تا به ایستگاه خونه ما یعنی شپرد برسیم.

لنگ لنگون از پله های ساب – وی بالا آمدم به پاگرد آخر که رسیدم قیافه وحشت زده محمد و چشمای اشک آلود باربد رو اون بالای پله ها دیدم و جون گرفتم. آنچنان باربد رو تو بغلم گرفته بودم که انگار بعد از سالها دوری دارم میبینمش. محمد هم تند تند حالمو می پرسید و می گفت که چقدر نگران بوده. پسرک بیچارم تمام این مدت دو ساعت رو گریه می کرده و مامان مامان می کرده.

محمد برام تعریف کرد که خوشبختانه یکی از همکاراش با ماشین رسوندتش به مهد باربد ولی با این وجود ساعت 7 رسیده و خوشبختانه به جز باربد 4-5 بچه دیگه با شرایط مشابه بودند و همین باعث شده که به باربد خیلی هم سخت نگذره.

شب از دل درد خوابم نمیبرد و همش نگران سلامتی نی نی بودم ولی خوشبختانه امروز کاملا خوبم و زندگی روی روال همیشگی هست.

ماجرای دیشب مسائل جانبی جالبی داشت که احتمالا توی پست جداگانه ای در موردش می نویسم. این پستم زیادی طولانی شد.