پیمانه مریض در غربت

روز پنج شنبه توی شرکت حالم حسابی خراب بود. عطسه و سرفه، آبریزش شدید چشم و بینی به همراه سردرد شدید بهم هشدار داد که احتمالا من هم مثل محمد و باربد شدم. به رئیسم گفتم که احتمالا من فردا از خونه کار می کنم. با خودم فکر کردم که فردا باربد رو می فرستم مهد و کمی استراحت می کنم.

توی راه برگشت برای خودم رویا پردازی می کردم که رسیدم خونه می خوابم تا محمد شام رو آماده کنه و بعدش دوباره می خوابم تا فردا صبح. از ساب وی که در آمدم، جلوی دومینین محمد و باربد منتظرم بودن. چشمم که به قیافه باربدم افتاد حالم از اونی که بود بدتر شد. پسرکم هم به شدت آبریزش داشت از چشم و بینی. محمد گفت که مربیهاش گفتند که تمام روز هم حالش خوب نبوده.

رسیدم خونه همه رویا ها فراموش شد. از اونجایی که من خیلی سریعتر از محمد کار میکنم، دست به کار شام شدم تا زودتر به باربد شام بدیم تا بخوابه. شام و آماده کردم و نشستم و خودم لقمه لقمه به باربد شام دادم. خیلی سریع خوابش برد. خوب برنامه مهد کودک فردا و استراحت من هم طبیعتا کنسل شد.

روز جمعه غربت رو با سلول سلول وجودم احساس کردم. محمد بیچاره که وضعیت خیلی سختی توی شرکت داره و دوران شلوغی رو سپری می کنه و مجبور بود که بره. من موندم و پسرک مریضم. تا حالا به یاد ندارم که همچین سرماخوردگی سختی گرفته باشم. حتی با نفس گشیدن سرم درد میکرد. هر دومون تا ساعت 12 خوابیدیم. بیدار که شدیم برای باربد تخم مرغ عسلی کردم به امید اینکه بخوره که اونم نخورد. جون نداشتم که یه سوپی چیزی واسش بگذارم. فقط بغلش کردم و ساعتها به حال غریبمون گریه کردم. پسرم هم بیحال تو بغلم بودم. نه جون این رو داشتم که چیزی براش آماده کنم، نه مثل ایران که زنگ بزنی نایب که دو قدمی خونته تا برای از اون سوپهای لذیذش رو بیاده، نه کسی که توی این حال یه لیوان آب به دستمون بده. هزار بار به خودم بد و بیراه گفتم که توی این خراب شده چی کار داری می کنی.

یادم افتاد به اینکه توی ایران چشمم رو لیزر کرده بودم. دو روز تمام مادر شوهر و خواهر شوهرم خونمون بودن و نمی گذاشتند من از توی رخت خواب بیرون بیام. عمل سرپایی که فقط کمی باعث تاری چشم و سردرد میشد.

آره من توی ایران هم از خانواده خودم دور بودم ولی توی غربت نبودم. همیشه دست یاریگر و مهربونی همراهم بوده.

امروز باربد کاملا بهتر شده و دیگه تب نداره. منم کمی بهترم ولی هنوز این سردرد لعنتی رهام نمیکنه. متاسفانه به دلیل حاملگی ترجیح میدم دارویی نخورم که این کارو سخت تر می کنه.

آره اینم داستان مریضی در غربت. اونایی که عزیزاتون رو در کنارتون دارید، قدرش رو بدونید. بدونید که با ارزش تری گنج دنیا رو دارید. ای کاش بتونیم که قدر گنجامون روبه موقع بدونیم و از زندگیمون لذت کافی ببریم.