یه کم غر

حالم خیلی بده. از دیروز بعد از ظهر دوباره توی لاک افسردگی رفتم. بعد از چند وقتی که حسابی سرخوش و سرحال بودم نمی دونم یهو دوباره چی شدم. دیشب هم حسابی بد خوابیدم. پسرکم کمی بی حال به نظر میرسید و از ترس اینکه مبادا نیمه شب تب کنه و من نفهمم، آوردمش و توی تخت خودمون خوابوندمش که باعث شد که بد تر بخوابم و هر نیم ساعتی یه بار برای چک کردن تب پسرم بیدار بشم.
صبح هم که از راه رسیدم شروع کردم و کمی روزنامه خوندم. سایت ابطحی رو خوندم و کمی هم سایت نیک آهنگ کوثر رو. آره باهاتون موافقم. فقط یه آدم دیونه با حال خراب اینکار رو می کنه.
حالم از اونی که بود بدتر شد. نیک آهنگ کوثر از این حرف زده بود که مثلا خاتمی قادر نیست که شورای نگهبان را منحل کند.
یادمه اون موقع ها که دبیرستانی بودم و بعدش دانشجو همیشه در مورد مردم فلسطین اعتراض می کردم که آخه چرا این همه سال زندگی هزاران کودک و جوان رو به خطر میاندازند، از زندگی هیچ نمی فهمند و حتی هیچ نتیجه مثبتی هم از مبارزاتشون نمی گیرند. چرا نمی تونند که یه راه حل مسالمت آمیز پیدا کنند و بشینند و زندگیشون رو بکنند؟
حالا شده حکایت ما. به خدا بسه دیگه 30 سال تلاش کردیم که حکومت تازه عوض شده رو عوض کنیم. 30 سال تلاش کردیم ولایت فقیه رو حذف کنیم. نشد. تا کی باید همه انرژیمون رو صرف مبارزه یک طرفه بی نتیجه کنیم. چرا به جای این مبارزه وقت و انرژیمون رو صرف آبادانی نمی کنیم. چرا نمی پذیریم که حکومت و دولت ما اینه.
میدونید این بازم برمی گرده به همون اصل اینکه ما نمی تونیم دنیا رو عوض کنیم و مطابق میلمون کنیم ولی می تونیم خودمون رو عوض کنیم و از دنیای موجود لذت ببریم. چرا فکر می کنیم که این اصل فقط در مورد ارتباط با همسر و یا خانواده صادقه؟
ما هم می تونیم مثل خانواده خوب "خاطرات خانواده" یه کار مثل راه اندازه کتابخونه و یا هر کار مثبت دیگه انجام بدیم.
ببخشید اگه زیادی تلخ و یا عصبانی بود. سعی کردم اولش هشدار بدم. خوبیش به اینه که بهانه هورمون ها رو دارم تا تقصیر رو گردنشون بندازم و از سر خودم واز کنم.