من و آقای شوهر

دیروز وقتی از سر کار برمی گشتم محمد و باربد رو جلوی دومینین ندیدم. رفتم وخرید کوچولویی از دومینین کردم و برگشتم دیدم هنوز نیامدند. پیش خودم فکر کردم که حتما چون هوا خیلی سرده و باربد هنوز سرماخوردست منتظر من نموندند و رفتندخونه. به خونه که رسیدم ساعت 6:20 دقیقه بود. نگران شدم. عاقبت اونا ساعت یه ربع به 7 آمدند. بیچاره ها ظاهرا دقیقا بعد از آمدن من رسیده بودند اونجا. نمی دونم چرا از دهنم در رفت و گفتم که من تا 6:30 اونجا بودم. اصلا بی اختیار بود و بعد که محمد گفت که امکان نداره من از 6:20 جلوی دومینین بودم بازم کوتاه نیامدم و گفتم نه من تا 6:30 اونجا بودم. اصلا موضوع مهمی نبود ولی ناخود آگاه به حرفم اصرار می کردم.

اینا رو گفتم که جریان تلفن الانم رو بگم. همین چند دقیقه پیش محمد زنگ زد تا حالمو بپرسه. معمولا روزی یه بار با هم تماس داریم. بهش گفتم می خوام یه چیزی رو بهت اعتراف کنم. من دیروزبه اندازه 10 دقیقه دروغ گفتم. همین باعث شد که حدود یه ربع هر دومون از ته دل بخنیدم.

به این فکر می کردم که چند وقته که اینجوری از ته دل نخندیدیم. به یه موضوعی که به خودمون دوتا فقط مربوط باشه. یه فان فقط برای خودمون دوتا. خوب با وجود باربد هر روزو هر لحظه زندگی مون سرشار از شادی و فان هست ولی واقعیتش اینه که این فان دیگه فقط مال من و محمد نیست. شکایت نمی کنم فقط برام جالب بود. اینم یکی دیگه از جنبه های پدرو مادر شدنه.

همیشه اعتقاد داشتم پدر و مادر باید برای خودشون وقت بگذارند. لازم نیست که حتما کار خیلی خاصی باشه. یه کارای مثل سینما رفتن، یه گردش و پیاده روی کوتاه. این کمک می کنه که با انرژی بیشتری پیش بچه هاشون برگردند. امروز دیدم که ما هم باید یه کم روی این موضوع کار کنیم و واسه خودمون کمی وقت بگذاریم.