من و خدا

از هفته پیش رسما کار ترجمه رو تعطیل کردم و اعلام کردم که به دلیل بیماری تا شش ماه نمی تونم ادامه بدم. انگار یه بار سنگین از رو دوشم برداشته شد. ترجمه اذیتم نمی کرد تازه خیلی هم بهش علاقه داشتم ولی اینکه مجبور بودم تایپش کنم خیلی ازم انرژی می گرفت. دلم تنگ میشه، توی این مدت سه تا کتاب ترجمه کردم و تجربه خیلی باارزشی بود.

حالا دیگه چون توی ساب وی ترجمه نمی کنم و کاری ندارم میشینم و در پوستین خلق و خدا میافتم : ). مدتی هست که آدمها رو نگاه می کنم و حسابی از خدا شاکیم. نه اینکه شاکی باشم نه، ولی نگاه می کنم و می بینم که یکی رو با پوست شیری خوش رنگ لبایی که بدون رژ لب از زیبایی بی همتاست، موهای خرمایی لخت و قشنگ که خودش هم های لایت خدادادی داره آفریده و درست در کنار همون می بینم که یکی دیگه با پوست سیاه پر از لک ( من عاشق اینایی هستم که پوست سیاه یکدست دارند)، موهایی وزوزی که اصلا نمی دونند چکارش کنند که یا زیر کلاه گیس قایمش می کنند و یا اینکه توی چیزی مثل روسری می بندندش، دستای ضمخت و نازیبا، پاها به همین شکل.

خدا رو شکر که تورنتو هم بیشتر از هر جای دیگه تنوع نژاد داره و توی یه اتوبوس می تونی هزار مدل مختلف آدم ببینی.

به این فکر می کنم که آخه خدای من قربون اون عظمتت برم، آخه این چه عدلیه. اولی رو آدم تا میبینه ناخودآگاه به دلش میشینه و دومی رو باید دنبال دلیل برای دوست داشتنش بگرده. منظورم قضاوت کردن از روی ظاهر نیست. منظورم به احساسی هست که خود اون آدمها دارند. مثلا خود من سالها از وجود کک مک هام رنج بردم. حالا موضوع من اصلا حاد نیست و بیشتر حساسیت خودمه ولی سیاهها اختصاصا موهاشون و شکل وفرم دست و پاهاشون خیلی متفاوت هست.

هی به خدا گیر میدم که آخه عدلت کجا رفته. چرا این آدمی که کنار من نشسته اینقدر برای درست کردن موهاش باید تو زندگی سختی بکشه و من راحت یه دوش می گیرم، یه 5 دقیقه سشوار. به اینجا که میرسم حالم خراب تر میشه و گیرم سه پیچ تر میشه. می گم اصلا خدایا ظاهر رو ولش کن. آخه اون بچه معصومی که قبل از به دنیا آمدن معتاده و اصلا معتاد به دنیا میاد گناهش چیه؟ اونی که مادر و پدرمعتاد داره؟ اونی که اصلا زاده بزه هست. چطور من می تونم سرزنشش کنم که چرا معتاد شدی؟ چطور وقتی تو خیابون جلومو میگیره که پول بهش بدم، توی دلم می گم بروبابا جوون به این رشیدی می خواستی معتاد نشی؟ بعد دلم میگیره. از این همه ظلمی که به بعضی از آدما میشه. به سرونوشت غمگینی که دارندو اینکه من چقدر بی خیالانه فقط و فقط به فکر این هستم که چطور رفاه بیشتری رو برای پسر نازدونم ایجاد کنم.

فکر کنم بهتر باشه که از فردا یه کتابی چیزی با خودم بردارم ودست از سر خدا و بنده هاش بردارم. این سوالا هیچ وقت جواب نداشته. راستش این تنها مشکلی هست که من با خدا دارم. تو بقیه موارد تفاهم کامل داریم و کاملا حرف همدیگه رو می فهمیم. خوب دیگه مثل هر رابطه دیگه ای این رابطه هم مشکلات خودشو داره :)