یاغی دیروز و مرغ خونگی امروز

امروز داشتم با یکی از دوستای دبیرستانم چت می کردم. توی صحبتاش به این اشاره کرد که من یاغی هستم. یه دفعه دلم گرفت. بهش گفتم نه مژگان جان پیمانه دیگه یاغی نیست. پیمانه مدتهاست که مرغ خونگی شده. جمله ام تلخ بود ولی احساسم نسبت به تغیراتم تلخ نیست. راستش تغیراتی رو که کردم دوست دارم.

توی کوره راه زندگی از پیمانه سربه هوایی که فکر می کرد می تونه همه دنیا رو تغییر بده، پیمانه ای که دید بسیار خشک و خشنی نسبت به مسائل اطرافش داشت به پیمانه ای دوست داشتنی تبدیل شدم. دوست داشتنی رو به کار میبرم چون از فیدبک های اطرافیانم می بینم که همه این پیمانه رو بیشتر دوست دارن. راحت تر باهاش ارتباط برقرار می کنند و می تونند که بهش اعتماد کنند. جدای از اون خودم این پیمانه جدید رو خیلی بیشتر دوست دارم. باهاش راحت تر هستم. هسته مرکزیم عوض نشده. پیمانه قدیمی هم دختر خیلی مهربونی بود ولی یه چیزی مانع میشد که این مهربونیش از لایه های درونی و مرکزی بتونه خودشو به پوسته رویی برسونه. شاید اون روزا هیچ کس جز خود پیمانه نمی دونست که پیمانه چقدر دختر مهربونیه. اما این پیمانه جدید بین لایه های درونیش و پوسته بیرونیش پلی زده و به راحتی می تونه احساساتش رو نشون بده.

نمی تونم احساسات دو گانه ام رو نسبت به این موضوع توضیح بدم. در عین حال که از این تغیرات خیلی خوشحالم و خیلی خیلی احساس راحتی می کنم ولی وقتی به عقب برمی گردم و گذشته رو مرور می کنم یه چیزی باعث می شه که دلم بگیره. هنوز نفهمیدم که چرا این احساس بهم دست میده. مثل امروز که در حین چت کردن با مژگان اونقدر عمیق دلم گرفت که اشکام سرازیر شدند.

یه حس تلخ پشت این موضوع هست که هنوز نتونستم بشناسمش.