لذت بادمجان پوست کردن

محمد هنوز خوابه و فقط من و باربد بیداریم. بیچاره دیشب تا صبح داشت کار می کرد و ساعت 5 صبح خوابید. من و باربد سعی می کنیم که با حداقل سروصدا کارامونو بکنیم.

بادمجونها رو می شورم و میام چهار زانو روی زمین میشینم و به پوست گرفتنشون مشغول میشم. باربد کمی اونطرف تر داره با لب تاپش بازی می کنه. مشغول پوست گرفتن هستم که یه دفعه یه حس خیلی خوبی بهم دست میده. احساس خانم خونه بودن می کنم و اینکه تنها دقدقه ام نهار ظهره و رسیدگی به امور پسرم. سرشار از مسرت میشم. نمی دونم چرا تازگی ها اینقدر کار بیرون رو شونه ام سنگینی می کنه. منی که همیشه عاشق کارم بودم و همیشه هم خدا رو شکر موفق بودم. توی شرکت موقعیت خوبی دارم و کارای مهمی دارم انجام می دم. اختصاصا که می دونند که تا سه ماه دیگه بیشتر نیستم و بعد از اون به مرخصی زایمان میرم، سعی می کنند که بیشترین استفاده رو بکنند. با همه این حرفا احساس می کنم که یه چیزی غلطه. انگاری به اونجا تعلق ندارم. نمی دونم شاید این احساس زودگذر باشه و بعد از یه مدت خونه داری ومشغول بودن به پی پی و ونگ ونگ بچه برطرف بشه.

هیچوقت فکر نمی کردم که زمانی پوست گرفتن بادمجون به همراه سوالهای پسرم که گه گاهی فقط و فقط برای اینکه با مامانش حرفی زده باشه می پرسه اینقدر برام شیرین باشه.

فکر کنم که با اینهمه احساسی که برای پوست گرفتن بادمجونها خرج کردم حتما خورشت بادمجون لذیذی خواهد شد. جای همه شما خالی.

در ضمن تنها دو ماه و 26 روز دیگه از سر کار رفتنم باقی مونده :)

پ.ن.

راستش بعد از بررسی های فراوان با محمد هیچکدوممون به طور قطعی یادمون نیامد که دقدقه رو چطوری می نویسند.

از کسانی که مثل ما سوادشون نم نکشیده در خواست می شود که املای صحیح آنرا برام کامنت بگذارند :)