آدمها و موفقیت دیگران

واکنش آدمها در برابر موفقیت های دیگرون چهار مدل هست.

یه گروه به کل اونو نادیده میگیرند. حتی وقتی که بر حسب اتفاق سر صحبت باز میشه. یه دفعه ساکت میشن و بعد از اینکه خودشونو پیدا کردند با مهارت تمام موضوع بحث رو عوض می کنند و تو میمونی حیرون که آخه چی شد یهو.

گروه دوم از گروه اول پیشی میگیرند. اونها برعکس گروه اول سر صحبت رو باز می کنند ولی در آخر کار می بینی که نتیجه اخلاقی بحث این میشه که نه تنها کار شما موفقیت نبوده بلکه حتی یه جورایی می تونه باعث سرشکستگی هم باشه و شما نه تنها کار مهمی نکردید بلکه باید با شرمندگی اونو از این به بعد پنهان کنید.

گروه سوم شروع می کنند به تعریف و تشویق کردن کار و تا می تونند اونو بزرگ نشون میدن ولی در نهایت با ظرافت اعلام می کنند که خودشون قبلا این کار رو انجام دادند و حتی کار اونها یه جورایی از شما بهتر هم بوده و همه کردیتی که به شما دادند در واقع به نوعی میره توی جیب مبارک خودشون

اما گروه آخر گروهی هستند که می تونند بدون هیچ حب و بغضی برای شما خوشحال بشند و موفقیت شما رو جشن بگیرند. این گروه به شما حس خوب مهم بودن رو می چشونند.

این واکنش ها خیلی هم به اینکه شما رو دوست دارند و یا ندارند بستگی نداره. سه گروه اول آدمهایی هستند که نمی تونند بدون درگیر شدن در موضوع فقط و فقط شنونده باشند. این آدمها عادت دارند که هر موضوعی رو به خودشون تعمیم بدن. وقتی داری چیزی روبراشون تعریف می کنی به جای شنیدن موضوع تمام مدت دارن برای خودشون شخصیت پردازی می کنند و خودشون رو در جای جای اون موضوع قرار میدند. در نتیجه در پایان به جای اینکه بتونند برای موفقیت شما شاد باشند و این شادی رو بهتون نشون بدن، یکی از سه واکنش اول رو از خودشون نشون میدن.

ای کاش بتونیم بین خودمون و دیگرون مرز بکشیم. مرزها همیشه بد نیستند. گاهی اوقات مشخص بودن مرزها کمک می کنه که جلوی خیلی از جنگ ها و دعواها گرفته بشه. کاش بتونیم مرز وجود خودمون رو بشناسیم و کاش بتونیم که با شادی ها و موفقیت های دیگرون شاد باشیم و اونو حمله ای به خودمون ندونیم.