آخه چرا ما زنها اینقدر خودمون رو اذیت می کنیم؟

با یکی از دوستام دارم چت می کنم بهم میگه که تازگی ها هرکسی که حامله بوده به علت آلودگی هوا و استرس زیاد بچه تا سه ماهگی بیشتر نمونده وبعدهم میگه به عبارتی از بیعرضگی مردهاست.

سرم گیج میره و حالم بد میشه.

میگم خانم مهندس اینو از کی شنیدی؟

میگه دکترا میگن.

میگم کدوم دکتر؟

میگه دکتر یکی از همکارامون.

دیگه از شدت عصبانیت جوش آوردم. بهش می گم عزیز من تو که تحصیلکرده هستی چرا؟ اگه از استرس و آلودگی هواست که چه ربطی به عرضه مردها داره.

می گه گفتم که بخندیم. این دیگه مثل کبریتی می مونه به انبار باروت من.

چرا ما زنها برای اثبات برتری خودمون رو توی یه مقایسه های احمقانه میاندازیم؟ چرا فکر می کنیم که اگه ثابت کنیم که مثلا بچه امون به دلیل بی عرضگی باباش از دست رفته یعنی ما برتریم. بعد می تونیم بریم تو شرکت اینو واسه همه تعریف کنیم و بشینیم با هم به بی عرضگی شوهرامون بخندیم؟ بعد شنونده ها هم واسه دوستاشون تعریف کنند و هی جمع بزرگتری بشیم و از این طریق برتریمون هی بیشتر ثابت بشه.

دوستای خوبم. همجنسای نازنینم، به خدا لازم نیست چیزی رو ثابت کنید. فقط کافیه که خودتون بدونید که چقدر موجود مهم و منحصر به فردی هستید. اشکال کار اینه که خودتون رو نمی شناسید. اشکال کار اینه که خودتون ارزشهای وجودی خودتون رو نمی دونید. به همین دلیل همش می خواید ثابت کنید که از مردا چیزی کم ندارید. مقایسه ما زنها با مردها دقیقا مقایسه همون سیب و پرتغاله. چطور می خواید شیرینی و لطیفی سیب رو نادیده بگیریدو بعد ثابت کنید که چیزی از ترشی پرتغال کم ندارید.

بدترین کاری که میشه در حق خودمون بکنیم اینه که با مقایسه های احمقانه و یا مسخره کردن های اینچنینی به دیگرون نشون بدیم که چقدر ما کوته فکریم و همه اون چیزهایی که در مورد ناقص العقل بودن زنها میگن صحیحه. بیاید که برای یه مدتی دست از مقایسه برداریم. اصلا بیاید مردا رو فراموش کنیم. یه مدتی فقط خودمون رو ببینیم. ببینیم چی داریم و چی نباید داشته باشیم. به جای وقت گذاشتن برای جستجو به دنبال ضعف های مردها، توانایی های زنها را جستجو کنیم.

ببخشید که اینقدر تند نوشتم. بازم مثل همیشه هرمونهای حاملگی رو میندازم جلو و اونها رو بهانه می کنم. ولی دلیل واقعیش اینه که میبینم که چطور ما زنها داریم به ترکستان میریم و روز به روز تنها خودمون رو بیشتر آزار میدیم و با ندونم کاریهامون اسم زنها رو خراب تر میکنیم.

از دوست نازنیم هم عذر می خوام. عزیزم تندی کلامم رو به تو نیست رو به مه زنهاست. تلخی اش رو با شیرینی خودت ببخش.