برگشت به گذشته

مرور کردن خاطرات شیرین دانشگاه خیلی دلچسب بود. باعث شد که بشینم و پیمانه اون موقع رو با پیمانه الان حسابی مقایسه کنم. بررسی کنم و ببینم چطوری پیمانه این مسیر رو طی کرده. چقدر به هدفهاش رسیده و چند بار توی این راه ناامید شده،گم شده، زمین خورده و باز یا علی گفته و بلند شده.

راستش این بررسی، سفر لذت بخش و افتخار آمیزی بود. منم مثل افروز حاضر نیستم که به اون روزا برگردم ولی برای اینکارم دلیل دارم. اگه دلیل این برگشتن این باشه که بخوام چیزی رو تغییر بدم و از تجربیات الانم استفاده کنم، که حاضر نیستم اینکار رو بکنم چون از جایی که الان هستم خیلی راضی هستم و نمی خوام اونو تغییر بدم. همه چیز رو به همون شکلی که هست دوست دارم و ازش راضی هستم. نه اینکه فکر کنید که بدون هیچ مشکلی دارم زندگی می کنم و از خوشی زیادی هست که اینا رو میگم. نه به قدر کافی و به اندازه هر آدم معمولی دیگه ای مشکل دارم ولی از آرامش درونی که بعد از سالهای پر فراز و نشیب بدست آوردم، از یافته های فکری که با کلی رنج و زحمت کسب کردم کاملا راضی هستم. از اینکه یاد گرفتم که تو زندگی راضی باشم راضیم. به نظرم این بزرگترین گنجی هست که هر آدمی می تونه داشته باشه. هنوزم پیش میاد مواقعی که بشینم و فکر کنم که اگه اینجوری میشد چی میشد. ولی این مواقع دیگه به ندرت اتفاق میافته و چندان به حساب نمیاد.

حالت دوم هم اینکه به گذشته برگردم و همین مسیر رو دوباره طی کنم. هرگز، هرگز و باز هم هرگز. آخه مگه خلم که اینهمه به خودم عذاب بدم. تازه به آرامش رسیدم. برگردم و این مسیر پر آشوب رو طی کنم که چی بشه. دوباره برگردم همین جا. نه خدا رو شکر می کنم از جایی که هستم و از وضعیتی که دارم.

اونهایی که میدونند که توی دو سال آینده من چه دلمشغولی هایی خواهم داشت، حتما تو دلشون دارن بهم می خندند. اشتباه نکنید. می دونم که چه مشکلاتی سرراه دارم ولی دلم اونقدر آرومه که می دونم می تونم اونها رو پشت سر بگذارم.