شمارش معکوس

این روزا ذهنم اینقدر درگیره که اصلا نمی تونم متمرکزش کنم. دو سه روز پیش بود که داشتیم با محمد حرف می زدیم راجع به کارایی که در پیش داریم و یهو هری دلم ریخت پائین. دیدم که ای وای من فقط یک ماه و 10 روز دیگه سر کار میرم و تا زایمانم دو ماه و 19 روز باقی مانده و انشاالله اگه وضعیت بچه و مامان بچه اجازه بده تا سفرمون به ایران فقط سه ماه و یک هفته مونده.

حسابی وحشت زده هستم. براتون پیش آمده که برای مدت طولانی منتظر یه اتفاق خوب باشید و وقتی نزدیکش میشید دست و پاتون رو گم می کنید. انگاری یه جورایی همه انرژی اتون صرف انتظار شده و حالا که داره اون اتفاق میافته واسه رویارویی باهاش انرژی ندارید. حالا حال منم اینجوریه. خلاصه اینکه تمام مدت ذهنم درگیر کارایی هست که پیش رو داریم و نظم دادن به اونها. شبا بعد از اینکه به مدت 10 ساعت برای کار از خونه بیرون بودیم تازه به جای خونه رفتن و استراحت کردن، دنبال کارهامون هستیم که ظاهرا تمامی هم نداره. از اونجایی که من هم روز به روز سنگین تر میشم، نمیشه که اونها رو به ماه آخر که من توی مرخصی هستم موکول کرد.

شکایتی ندارم چون در عین سخت بودن حس شیرینی هست. بخصوص که این روزا خدا هم حسابی مهربون شده و هوا خیلی عالی هست.