یه پست چندگانه شاد

*از اونجایی که من مامان خیلی خوشحالی هستم، سعی کردم که اولین های هر چیز پسرکم رو ثبت و نگهداری کنم. پسرکم یه سررسید داره که تمامی کارهایی رو که سال اول تولدش انجام داده توش نوشتم. اولین باری که ناخونهاشو گرفتم و ناخن شصت دست چپش رو زخم کردم، نگه داشتم. موهاشوکه توی شش ماهگی کوتاه کردم و بابا و مامان بنا به رسم روی سرش پول و نقل ریختند رو با همون پولها و نقل ها نگه داشتم. خلاصه اینکه سعی کردم که اولین های پسرم رو ثبت کنم. دیشب هم یکی از همین اولین اتفاقها افتاد که منو و محمد رو به آسمون برد. عشق مامان با اون دستای کوچولوش اولین میوه عمرش رو پوست گرفت. این شبا جای همه خالی من ویار نارنگی دارم و هر شب یه ظرف میوه که بیشترش رو نارنگی تشکیل میده میارم و با هم می خوریم. باربدکم دیشب یه نارنگی رو برداشت و خودش شروع به پوست کردن کردو پوست کردنش هم که تمام شد نارنگی رو قاچ قاچ کردو یه در میون به من و باباش داد. فقط خدا میدونه که اون موقع من تو چه حالی بودم و با چه افتخاری کارای پسرکم رو نگاه می کردم.

*دیروز برای اولین بار برای دخترکم لباس خریدم. راستش اصلا قصد خرید لباس نداشتم ولی همینطور که داشتم توی ایل های لباس دخترانه فروشگاه گپ قدم میزدم یه دفعه چشمم به یه دامن جین خیلی جیگر افتاد. اونقدر قشنگ بود که نتونستم مقاومت کنم و برداشتمش. یه دامن کوتاه جین هست که پائینش یه قسمت بافته شده داره که به صورت چین خورده روش قرار می گیره. واسه 5-6 ماهگی دخترک خوبه. یه شلوار کرمی با تکه دوزی های صورتی هم براش خریدم. ذوقم وقتی کامل شد که فروشنده بهمون گفت که لباسا روی حراج هست و با خرید اولی دومی نصفه قیمت میشه و چون ما مشتری آخرش هستیم دامن رو که گرون تر بود نصفه قیمت حساب می کنه و در واقع مثل این بودکه شلوار رو مجانی خریدیم و دامن رو هم 5 دلار ارزونتر گرفیم. خلاصه که حسابی کیفمون کوک شد.

*خوب دیروز خوشی پشت خوشی بود دیگه. دیشب خیلی دیر خوابیدیم. پسرکم نمی خوابید و هی شیرین زبونی می کرد. منکه دیگه داشتم از خواب بیهوش میشدم ولی بازم نمیگذاشت که بخوابیم و تا ساعت 1:30 بیدار بودیم. ساعت 1:30 که دیگه چراغا رو خاموش کرده بودیم و داشت چشامون گرم میشد یه دفعه تلفن زنگ خورد. بابا بود که تماس گرفته بود تا نتیجه مصاحبه سفارت رو بگه. خودم سفارش کرده بودم که هر موقع که جواب گرفتید بلافاصله خبر بدید ومنتظر نمونید. ظاهرا مصاحبه ای در کار نبوده و فقط پاساشون رو گرفتند و گفتند که شنبه دیگه بیان و پاسارو پس بگیرند. نمی خوام اصلا دل ببندم ولی ظاهرا این نشونه خوبیه. تلفن بابا باعث شد که تا ساعتها خوابم نبره و به با چشمای کاملا باز رویا پردازی کنم. فکر اینکه مامان میاد و با گرمای محبتش خستگی انباشته شده روحم رو کاهش میده. اینکه می خواد از راه نرسیده سر من غر بزنه که چرا هنوزم باربدم روبغل می کنم و راه میبرم. اینکه چرا اینو خوردم، چرا اینجوری نشستم، واسه بچه بده و خلاصه هزار تا کار مادرانه دیگه. گپ زدن و درد دل کردن با بابای و کلی چیزای خوب دیگه. امیدوارم که این سفارت نامرد کانادا رویاهامو خراب نکنه.

*شمارش معکوسی رو که از ماهها پیش شروع کرده بودم داره به انتها نزدیک میشه و احساس خیلی خوبی نسبت بهش دارم.

1- تنها 8 روز کاری دیگه از سرکار رفتنم باقی مونده

2- یک ماه و 25 روز دیگه نی نی نازنینم به دنیا میاد

3- دو ماه و 25 روز دیگه به ایران میرم

از اینکه انقدر تاریخها نزدیک شدند حسابی هیجان زده هستم.

این پست رو نوشتم که فقط شریک آه و ناله هام نباشید و توی شادی ها وخوشحالی هام هم شریک باشید.