چه کنم با پسرم؟

روز شنبه دیگه مطمئن شدیم که پسرکم میدونه که من یه نی نی تو شکمم دارم. جریان این بود که دخترکم چند روزی هست که خیلی شلوغ بازی درمیاره و به قول یکی از همکارام رقص پا میکنه. اونقدر این وروجک لگد های پشت سرهم میزنه که گاهی اوقات دلم آشوب میشه. حرکتش توی شکمم هم کاملا محسوسه ووقتی از یه طرف به طرف دیگه غوطه می خوره کاملا می تونی ببینیش. خلاصه اینکه شنبه شب دخترک باز شروع کرده بود به پایکوبی. باربد مشغول دیدن تلوزیون بود. به محمد گفتم ببین داره چه کار می کنه. محمد دستش رو گذاشت روی شکمم تا مثلا نی نی رو نوازش کنه. یه دفعه نمی دونم باربدم چطوری در حین تلوزیون دیدن متوجه موضوع شد که سریع خودش رو به ما رسوند، دست محمد رو کنار زد و شروع کرد به مشت زدن به شکم من. اونقدر عصبانی بود که اصلا نمیشد با آقا حرف زد. سعی کردم که بغلش کنم ولی اصلا نگذاشت و بعد هم رفت و روی زمین خوابید و سرش رو گذاشت روی دستاش. اونقدر با مظلومیت اینکار رو کرد که جیگرم آتیش گرفته بود. تا آخر شب هم با من و باباش سر سنگین بود و کاملا دلشکستگی اش معلوم بود.

خیلی غصه خوردم. همش خودم رو جای اون می گذارم که داره پیش خودش فکر میکنه که من فقط چند ساعتی مامان رو می بینم ولی نی نی تمام شبانه روز پیش مامان هست.

خیلی خیلی نگران پسرکم هستم. دلم نمی خواد که اینقدر عذاب بکشه. تازه هنوزی که نی نی در کار نیست. نمی دونم وقتی که به دنیا آمد چی کار کنم. هر چقدر هم که سعی کنم که دور و ور نی نی نرم بازم باید سه ساعتی یه بار بغلش کنم و بهش شیر بدم.

همیشه در مورد بچه های اول واژه حساس به کار میره واونها رو آدمهای حساسی می دونند. که در واقع واژه و تعبیر مودبانه و قشنگی برای دل نازک هست. دارم با چشمای خودم می بینم که چطور این اتفاق داره در مورد پسرک خودم میافته. حالا علت بی قراری ها و بدقلقی های اخیرش رو بهتر می فهمم.

این کارکردن لعنتی که تمام بشه باید کمی وقت بگذارم واسه مطالعه و خودم رو آماده کنم و ببینم که چطور باید با پسرکم رفتار کنم که کمترین آسیب رو ببینه.