مرز حقیقت

امروز وقتی که از ساب وی در آمدم و خواستم طبق معمول برای دور موندن از گزند سرما داخل ساختمان بالای ساب وی باقی بمونم تا استریت کار ازراه برسه، یه دفعه احساس کردم که به هوای تازه نیاز دارم و دلم می خواد برم بیرون و توی خیابون قدم بزنم. از ساختمون بیرون آمدم و شروع کردم به قدم زدن. یه دفعه دیدم که یه خانم میان سال از جمع منتظران استریت کار جدا شد و با لبخندی مضطرب به طرف من آمد. به من که رسید شروع کرد تند تند به اسپانیایی حرف زدن. این اتفاق زیاد برای من پیش آمده که با اسپانیایی ها اشتباه گرفته بشم و اسپانیایی ها سعی کنند که باهام به زبون خودشون حرف بزنن. می دونم که اولین چیزی که با خوندن این جمله به ذهنتون آمد اینه که چقدر از اینکه با یه خارجی اشتباه گرفته بشم خوشحالم ولی باید بگم که یه جورایی از این موضوع ناراحت هم هستم. اولا که متوسط قد اسپانیایی ها از ما ایرانی ها کمتره. پوست های قهوه ای تیره ای دارند و در مجموع ایرانی ها خیلی خوشگل تر از اونها هستند. در واقع با کمال شرمندگی باید بگم که هر بار که یه نفر فکر می کنه که من اسپانیایی هستم یه جورایی بهم بر می خوره.

این همه توضیح دادم و از موضوع پرت شدم که خدای ناکرده شبهه اشتباه پیش نیاد.

آره به انگلیسی به خانم گفتم که من اسپانیایی نیستم. با ناباوری دوباره به اسپانیش ازم پرسید که اسپانیایی نیستم؟ - البته با توجه به شنیدن لغت اسپانیش توی جمله اش، اینو حدس زدم – خلاصه اینکه شروع کرد به انگلیسی دست وپا شکسته و گفت که وقتی که منو دیده فکر کرده که یه اسپانیایی هستم و اینکه فرشته نجاتش خواهم شد. گفت که کیف پولش رو جا گذاشته و حالا هم فقط 50 سنت پول داره و احتیاج داره که سوار ساب وی بشه ولی پول خرید بلیط رو که 2.75 $ هست رو نداره. خندیدم و گفتم که لازم نیست که حتما اسپانیایی باشم تا بتونم کمکش کنم. از جیبم بلیطی رو در آوردم و بهش دادم. خوشحال شد و تشکر کرد.

وقتی ازش جداشدم مثل همیشه فکرم درگیر این موضوع شد که آیا مثل یک دراز گوش به یه آدم طماع کمک کردم و یا اینکه توی این غربت دل یه غریب گرفتار شده رو شاد کردم. به این فکر کردم که اگه مثل همیشه توی ساختمون باقی مانده بودم اصلا این ماجرا پیش نمیامد. شاید خدا خواست که امروز من دلم هوای تازه بخواد و برم بیرون تا ……..

حتما برای همه شما پیش آمده آدمهایی رو که جلوتون رو بگیرند و بگند که از شهرستان آمدند و باید برای مریضشون دارو تهیه کنند و یا اینکه نمی دونم پول بلیط برگشت ندارند و کسی رو هم توی این شهر نمیشناسند و از شما پول بخواند. وقتی همچین مواردی پیش میاد، همیشه و همیشه توی دلم خون گریه می کنم که اگه این طرف واقعا راستش رو بگه چی؟ چطور ما داریم به خاطر عملکرد آدم های سودجوی دیگه یه آدم درمونده رو تنبیه می کنیم و در تنگنا قرار میدیم. البته این نیست که همیشه کمک کنم. یه جورایی کاملا با کمک کردن به آدم های تنبل مخالفم و اعتقاد دارم کمک همین ماهاست که باعث بوجود آمدن گداها میشه.

ولی واقعا مرز حقیقت کجاست؟ کاش میشد راهی پیدا میشد که بتونیم نیازمند واقعی رو تشخیص بدیم.