من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود

باربدم این روزا خیلی حساس شده. چند وقتی هست که صبحا وقتی محمد میگذارتش مهد گریه می کنه و محمد با نارحتی تعریف می کنه که چطور باربد چشم میدوزه تو چشمش و با نگاهش التماس می کنه. از اونجایی که من باربد رو مهد نمی گذارم تا امروز تجربه اش نکرده بودم. اما امروز پاره پاره شدن قلبم رو دیدم. پسرکم از صبح که بیدار شد که بهانه گیری می کرد. اول از همه از من کارتن دورا رو خواسته بعد از یه سری گریه کردن و اینکه با هم نشستیم و همه کانالهای کارتن رو مرور کردیم و دید که هیچ کانالی دورا نداره، شروع کرد به بهانه گیری واسه Elmo یه دور هم همه کانالها رو به دنبال اون گشتیم تا آخر سر از یه کارتن خوشش آمد و به اون رضایت داد.

به مرحله لباس پوشیدن که رسیدیم دیگه حسابی اوضاع خراب شد. هق هق گریه می کرد و می گفت که نمی خواد بره. به شدت به من چسبیده بود و مامی مامی می کرد. فقط خدا میدونه که من چطور خودمو کنترل می کردم که اشکام پائین نیاد.

بچه ها زیاد پیش میاد که واسه خواستن و نخواستن چیزی گریه کنند ولی این گریه فرق داشت. گریه دلشکستگی و ترس بود. گریه یه آدم تنها مونده بود. هزار بار گوشی رو برداشتم که زنگ بزنم به شرکت وبگم که نمیام ولی میدونستم که با توجه به اینکه روزای آخر کاریم هست و یه دنیا کار هست که باید تحویل بدم و تمام کنم، بازم گوشی رو گذاشتم.

اون نگاه معصومش رو میدوخت تو چشام و می گفت مامی نمی خوام برم.

تمام طول راه شرکت رو گریه کردم. به خودم لعنت فرستادم که اینقدر ناتوانم که نمی تونم توی این مراحل حساس همراه و پشتیبانی برای پاره تنم باشم. به خدا و زمین و زمان لعنت فرستادم.

تنها دلخوشیم اینه که فقط 6 روز دیگه مونده. نمیدونم چرا یهو هالش اینقدر منقلب شده.

در هر حال ببخشید که بعد از پست قبلی و اونهمه کامنت های شیرنی که واسم گذاشتید مجبور شدم این پست رو بنویسم.

بعدا نوشته شد: همین الان بابا زنگ زدن وگفتن که ویزاهاشون آمده. خدایا چقدر زندگی بالا پائین داره. از خوشحالی دلم می خواد فریاد بکشم. انگار نه اینکه تا همین یه دقیقه پیش تو دلم خون میباریدم. مامان بزرگ بابا بزرگ پسرکم دارن میان.

از همه اونایی که واسه اومدن مامان بابا دعا کردن و به من دلگرمی دادند ممنون.