من برگشتم

خوب من برگشتم. بعد از چند روز دوری از وبلاگ عزیزم و دوستای نازنین اینترنتی برگشتم. باور کنید که توی همه این مدت لحظه لحظه اش رو با شما بودم ولی فرصتی نبود که بیام و چیزکی بنویسم.

بودن مامان بابا یه دنیا آرامش و راحتی خیال واسمون آورده. حس شیرین اینکه از بیرون بیای و ببینی که خونه مرتبه، غذای گرم و لذیذ آماده است و از همه مهمتر اینکه می تونی خودتو واسه مامانت لوس کنی و هی بگی دلم درد میکنه، آی کمرم درد میکنه.

دیشب جای همه خالی به کنسرت رفتیم. کنسرت فرشید امین عزیز، هلن و ابی همیشه محبوب. هرچند که مثل همه برنامه های ایرانی دیگه تاخیرداشت و یک ساعت دیر برنامه شروع شد ولی اونقدر جذاب بود که به معطلی اش میارزید. فرشید امین نازنین که مثل همیشه دوست داشتنی، شاد و با حرارت می خوند. من از برنامه هلن خیلی خوشم نیامد. اونقدر رفتاراش غیر متفارف و یه جورایی داش مشتی ای بود که همه زیبایی و گرمی صداش رو تحت الشعاع قرار میداد و در انتها هم ابی با اون صدای گرم و دوست داشتنی اش همه اون آهنگ های خاطره انگیز رو خوند. همه سالن یک صدا باهاش می خوندند. شب به یاد موندنی بود. اگر چه که من در انتهای شب به این نتیجه رسیدم که با بچه بهشت هم می تونه جهنم باشه. پسرک ترسوی من که تا به حال به عمرش اینهمه آدم و شلوغی رو ندیده بود تمام مدت به من چسبیده بود و گریه می کرد دیگه آخرای برنامه هم توی اون شلوغی خوابش برد. یادش به خیر اونموقع ها که بچه نداشتم اگه میدیدم که کسی با بچه به کنسرت آمده و بچه اش هم یه ریز داره گریه می کنه، تو دلم هزار تا حرف بهش میزدم که آدم بیفکری هست و عقلش نمیرسه که با بچه نباید این جور جاها بیاد. چقدر زندگی قشنگ درساشو به آدم میده و چقدر آدم ها توی موقعیت های مختلف متفاوت فکر می کنند.