یه لحظه تنهایی

دلم می خواد که از خوشحالی بالا پایین بپرم. دلم می خواد از شادی فریاد بزم. نمیدونم آخرین باری که تنهای تنها توی خونه خودم بودم کی بود. مطمئنم که به پیش از به دنیا آمدن باربد برمی گرده(البته اگه از 10 دقیقه سوپررفتن باربد با ددیش رو فاکتور بگیریم) در هر حال خوشحالم. محمد باربد و باران رو برداشته و بیرون رفته و من برای یه مدت ،هرچند کوتاه، تنها هستم.
لازم نیست توی این مدت نگران این باشم که باربد مشغول هست یا وقتش به بطالت می گذره، نکنه امروز زیادی کارتن دیده، میوه و سبزیش رو خورده؟ حوصله اش سر نرفته باشه، وضیت باران چطوره؟ الان سر کدوم کابینت هست؟ نکنه داره به چیز خطرناکی دست میزنه، امروز برای سرگرم کردنشون چیکار کنم. چه غذایی بگذارم که هر دوشون خوب بخورند، قطره آهن باران فراموشم نشه. یادم باشه که امروز یه بازی فکری واسه باربد بخرم، خدایا چرا من وقت نمی کنم که یه کم با باران بازی کنم، چرا باران نمی گذاره که من کمی با باربد وقت مفید بگذرونم. چرا نمی گذاره کمی با باربد نقاشی بکشم. وای نکنه الان که باران رو بیش از اندازه چلوندم حس ناامنی توی باربد به وجود آورده باشم. چطوری جبرانش کنم.و........
خیلی وقتا میشه که کم میارم. اختصاصا که کاملا دست تنهام. یه جورایی مثل سینگل مام* ها هستم. تازه بد تر چون اونها خودشون هستند و خودشون ولی محمد نه تنها یارم نیست، مواقع زیادی هم پیش میاد که یه جورایی استقلال فکری رو ازم میگیره.
عذاب وجدان دارم. حس بدی بهم دست میده وقتی که میبینم اینقدر از نبودن بچه ها خوشحالم. از اینکه شبا زور میزنم که بخوابند تا من بتونم دقایقی رو واسه خودم لم بدم و تلوزیون نگاه کنم یا ترجمه کنم یا هر کار کوچیک دیگه ای واسه خودم.
می دونم که این روزا هم میگذرند. می دونم که دارم سخت ترین دوران زندگی ام رو می گذرونم و به زودی بچه ها به قول معروف از آب و گل میان و منم کمی راحتت تر میشم. ولی واقعا بعضی وقتا پیش میاد که بدجوری کم میارم. اونوقت میشه که از این همه ضعیف بودن خودم بدم میاد. به خودم میگم تو که اینقدرکم ظرفیت هستی واسه چی گذاشتی بچه هات دو تابشن. اصلا واسه چی بچه دار شدی و هزار تا حرف دیگه.
پستم قرار بود شاد باشه اما نشد.
دارم یه تصمیم خیلی همه میگیرم واسم دعا کنید که بتونم تصمیم درستی رو بگیرم.
* Single Mom