ورزش می کنیم پس هستیم

یادم رفته بود که چقدر ورزش به آدم روحیه میده. کانالای ماهواره رو زیر و رو میکردم که چشمم افتاد به چند تا خانم محترم که لباس ورزشی پوشیده بودند و داشتند نرمش می کردند. منم که حسابی چاق و تنبل شده ام گفتم که بد نیست که تکونی به خودم بدم. باربدکم رو صدا کردم و دوتایی شروع کردیم به دنبال کردن حرکات. باران هم که یکی دوهفته ای هست که راه میره ایستاده بود بین ما و گاهی به من و گاهی به داداشیش نگاه می کرد.
باربد با تلاش فراوان سعی می کرد که حرکات رو درست انجام بده و هرجا که نمی فهمید که خانما چکار می کنند، میایستاد و سعی می کرد حرکات منو دنبال کنه.
تجربه مفرحی بود. به خودم قول دادم که از این به بعد هرروز به نرمش بپردازم. حسابی سرحال و شاد شده بودم. راستی که زندگی هر چقدر ساده تر بشه لذت بخش تر میشه. مدتها بود که دنبال پیدا کردن راهی بودم تا بتونم به جیم برم ولی نمیشد. حالا با همین نرمش های ساده جسم و روحم رو جلا میدم، درضمن اینکه ساعات شادی رو با بچه ها می گذرونم.
ا