عشق به توان دو

مادر دوتا جوجه بودن یه دنیای دیگه داره. هر کدومشون رو یه جوری دوست داری. با هر کدوم نوع رابطه و احساست فرق می کنه. باربدم که به دنیا آمد همون لحظه اولی که دیدمش، همون موقع که هنوز زیر تیغ جراحی بودم و محمد اونو آورد تا ببوسمش، نهایت عشقی که می تونستم بهش داشته باشم یهویی و یه دفعه به دلم ریخت. یه باره لبریز از عشق شدم. مادر شدم، لطیف و شفاف. انگاری که یه لایه از روحم برداشته شد. اما تجربه بارانم متفاوت بود. وقتی دیدمش گیج بودم. تکلیف خودمو نمی دونستم. بین احساسات مختلف غوطه می خوردم. تمام فکرم رو نگرانی در مورد حال و روحیه باربدم پر کرده بود.

توی بیمارستان که بودم، وقتی که باربد پیشم نبود همش نگرانش بودم و از محمد می خواستم که بیارتش پیشم. اما وقتی میامد و هی می خواست بیاد روی تخت پیش من و دور ورم وول میزد و از درد هلاک میشدم، با کلافگی به محمد می گفتم که ببردش. بعد از رفتنش اشک میریختم که چرا نمی تونم توی این مرحله حساس درست به پسرکم برسم. اینقدر درگیر این مسائل بودم که وقت و انرژی زیادی برای بررسی احساسم در رابطه با فرشته تازه اومده نداشتم. به مرور که دردها کمتر شد، حال و هوای باربدم بهتر شد، شروع کردم به شناختن بارانم. عشق به باران نرم نرمک آمدو تو دلم نشست.

حالا من مادر دو تا جوجه شیرینم. لبریزم از عشق و امید. از آرزوهای جور واجور برای بچه هام. هنوز خیلی برای قضاوت زوده ولی تا اینجای کار که خیلی خوشحالم از اینکه به تردیدام فائق آمدم وبرای داشتن بچه دوم به موقع تصمیم گرفتم.