امان از این روزگار

توی سالن انتظار چشم پزشک نشستم و غرق در افکار خودمم. یه دفعه توجهم به جمله ای که خانم بغل دستی ام به منشی میگه جلب میشه "فقط معجزه باعث میشه که ما آدما توی این کانادا زنده راه بریم". از افکارم بیرون میام و گوش می کنم. آنچه که میشنوم مو به تنم سیخ می کنه. ظاهرا اون خانمه حامله بوده و 40 روز پیش، 5 روز پیش از روز زایمانش، فشارش رفته روی 18 و بردنش اورژانس. می گفت اونجا اونقدر معطل می کنند و دیر به اتاق عمل میبرند که بچه توی شکمش خفه میشه.

ظاهر خانمه خیلی آروم بود. اون داشت با آرامش تعریف می کرد ولی اشکای من درآمد. می گفت که قسمتی از شکمش رو هم درست بخیه نزده اند که باعث شده که 40 روز گذشته رو با این مسئله درگیر باشه. می گفت برای تعین علت مرگ بچه رو به اتوبسی فرستادند.

حالم خیلی بد بود. مادری که 9 ماه هزار درد و فشار رو تحمل می کنه که مزدش رو با در آغوش کشیدن فرشته ای از خدا بگیره و در آخر تنها به خاطر کوتاهی عده ای آدم بیمسئولیت بچه سالم و بیگناهش رو از دست میده. قلبم فشرده شده بود. حتی نمی دونستم که چی باید بگم. اصلا چی میشه برای تسکین به این مادر گفت.

تمام راه برگشت رو دعا کردم. از خدا خواستم که همه بچه هارو حفظ کنه. از خدا خواستم که هیچ پدر و مادری داغ از دست دادن بچه رو نبینند.