دنیای مرد سالاری

اینجا کاناداست. جهان اول، کشوری که تا 5 سال پیش که من خبر دارم هفتمین کشور در رتبه بندی رفاه اجتماعی بود. کشوری که به مهد آزادی معروفه و برای اثبات میزان آزادی جزء اولین کشورهایی بود که ازدواج همجنس بازا رو آزاد کرد. کشوری که قانون بهت اجازه نمیده که از کسی بپرسی که دینش چی هست و اگه اینکار رو بکنی طرف مقابل می تونه ازت شکایت کنه. کشوری که ……….

اینا رو گفتم که تصور ایران رو از ذهنتون خارج کنید و عمق فاجعه رو بهتر درک کنید. در ضمن اینو هم بگم که موضوعی رو که دارم مطرح می کنم کاملا براساس تجربه شخصی خودمه و برخوردهایی که توی محیط های کاریم دیدم.

توی همین کشور گل و بلبل مرد سالاری به شکل عجیبی بیداد می کنه. باورش برام خیلی سخت هست. اوایل سعی می کردم که مسائل رو یه جوری توجیه و ماست مالی کنم ولی به مرور که موضوع رو بیشتر بررسی کردم دیدم که نه هیچ رقمه نمیشه ماست مالیش کرد.

رئیس شرکت ما تراور یه مرد 37 سالست که با دوست دخترش – ریچل- این شرکت رو راه اندازی کرده اند. دوست دخترش یه دختر امریکایی هست و به خاطر تراور خونه زندگیش رو ول کرده و آمده اینجا. الان 8-9 سال هست که آواره تراور هست. با وجودی که دختر بسیار مغروری هست و در واقع اونم رئس ما محسوب میشه و نمی خواد که وجهه اش پیش ما شکسته بشه ولی بارها و بارها با درد و اندوه تمام گفته که چقدر دلش بچه می خواد و اینکه چقدر تراور برای ازدواج کردنشون دست دست می کنه. حتی تراور یه بار که داشت با من حرف میزد و به اصطلاح درد دل می کرد و از مشکلاتش می گفت، گفت که پدر و برادر ریچل چقدر بهش فشار میارند واسه این ازدواج و حتی برادرش یه بار بهش گفته که اگه تو انتخاب رینگ مشکل داری تا من واست انتخاب کنم.

با وجود همه این فشارها بازم تراوربه دلائل زیر تن به این ازدواج و بچه دار شدن نمیده:

1- به خاطر مسائل مالی و اینکه بعد از جدایی نیمی از دارایی به همسر میرسه تا به حال تن به ازدواج نداده.

2- از اونجایی که ریچل مدیر بیزنس شرکت هست و توی کارش خیلی موفق هست، نمی خواد که اون رو واسه مرخصی زایمان از دست بده

3- حتی حاضر نیست که ریسک این رو بپذیره که ریچل با ازدواج، عوض بشه و دیگه نشه این جوری روش حساب کنه.

بارها و بارها پیش آمده که تراوربه خاطر کوچکترین اشتباهی که ریچل توی کارش داشته، اشک ریچل رو جلوی همه درآورده. البته فکر نکنیدکه ریچل دختر ضعیفی هست و از ضعفش هست که گریه می کنه، نه اصلا اینجوری نیست. اتفاقا دختر محکم و خودساخته ای هست.

این جناب تراور خان رفتارش زمین تا آسمون بین دختر ها و پسرها متفاوت هست. به دخترهای شرکت تا جایی که می تونه زور می گه و با فشار وادارشون می کنه که اضافه کار بیاستند – در ضمن اینکه اینو بدونید که اضافه کار بدون حقوق هست. در صورتی که کوچکترین اشتباهی توی کاراشون بکنند مجبورشون می کنه که از وقت آزاد خودشون و در واقع ساعات بعد از کارشون، آخر هفته هاشون استفاده کنند و اشتباهشون رو جبران کنند. اگر که کسی مریض بشه و نیاد، یه جورایی وادارشون می کنه که آخر هفته جبران کنند و یا اینکه همون روز از خونه کارشون رو انجام بدن. در واقع یه جورایی برده داری کامل. اونقدر اینکار رو با بیرحمی انجام میده که من همیشه به آدم بودنش شک می کنم. حالا همین آقا وقتی که پای حرفاش بشینی فکر می کنی که بچه پیغمبره و فقط از روی خیر خواهی داره حقوق کارمنداش رو میده. اونقدر با زبون بازی و نایس بازی حرف میزنه که خود ما که داریم اینجا کار می کنیم گاهی اوقات گول می خوریم.

بارها و بارها اشک دخترها رو درآورده.

همین جناب آقای تراور در برابر آقایون یه موجود دیگه میشه. مردای شرکت ما هر کاری که دلشون بخواد میتونند بکنند. می تونند هفته ای دوسه روز مریض بشند، بودن اینکه مجبور به جبران باشند. می تونند دیر بیان، زود برن، کاراشون رو درست انجام ندند و باز هم وقتی که تراور میبینتشون بهشون گود جاب بگه.

نمی دونم شاید این چیزایی که میگم فقط توی محیط شرکت ما باشه ولی تا اونجایی که یادم میاد توی تیم هورتن هم که کار می کردم رفتار مدیرمون همین جوری بود. با وجودی که خودش یه زن بود ولی دهن دخترا رو سرویس می کرد و به مردا که میرسید مثل موش میشد.

شاید به نظرتون برسه که دارم فقط و فقط براساس یه مورد تجربه ای که داشتم در مورد یه جامعه حکم میدم. اولش که گفتم این بر اساس تجربه شخصی خودمه و از اون گذشته، از اونجایی که میبینم که خانم های شرکت ما که همه کانادایی هستند کاملا مطیعانه به این سیستم غلط تن میدن، به این نتیجه میرسم که خیلی هم بیراه فکر نمی کنم.

خوشحال میشم که کانادایی های دیگه از تجربه های خودشون برام بگن. شاید اونجوری بهتر بشه قضاوت کرد.