پسرک نازنین من

دیشت من و محمد هر دومون از خستگی جلوی تلوزیون ولو شده بودیم. یه لحظه دیدیم که باربد ناپدید شده و کمی بعد صدای قاشق و بشقاب بود که از آشپزخونه میاد. به قول محمد می گفت پیمانه خودت اینجایی ولی صدات از آشپزخانه میاد. هرچی من و محمد آقا رو صدا زدیم اصلا گوشش بدهکار نبود و تحول نمی گرفت من و محمد هم که هیچ کدوم حال نداشتیم بریم و بیاریمش و یا لااقل ببینیم که داره چی کار میکنه. تا اینکه محمد بلند گفت مامانی منو بوس کن. گفتن این جمله همان و سراسیمه آمدن پسرک حسود من هم همان. اونقدر قیافه اش دیدنی بود که تا مدتها می خندیدیم. مثل کاراگاهی که سر صحنه جرم رسیده. حالا شما به من بگید که من چطوری به این پسرکم بگم که یه نی نی دیگه داره میاد تا قسمتی از قلب مامان بابا رو با تو شریک بشه.