چیزی شبیه به معجزه

من باربد رو پیش دکتر تند-بایاس به دنیا آورده بودم. یه خانم دکتر سیاه پوست که رنگ پوستش تقریبا سیاه سیاه. ولی اینقدر این پوست صاف و یکدست هست که من همیشه حسرتش رو می خورم. همیشه هم به خودش رسیده و مرتب و آرایش کرده است. من خیلی باهاش راحت بودم و احساس آرامش داشتم از اینکه اون دکترم هست. درضمن سرکار خانم دوست دختر محمد هم بود. هر بار که میرفتیم محمد رو بینصیب نمی گذاشت و حتما یه گپ باهاش میزد. مثلا یادمه موهاشو کوتاه کرده بود و تا ما از در وارد شدیم به محمد گفت موهامو دوست داری؟ اما اونقدر حالت گفتنش شیرین و صمیمانه است که هیچ احساس بدی به آدم دست نمیده.

آره خلاصه این دکتر دوست داشتنی پسر منو به دنیا آورد. اینبار که حامله شدم خوشحال بودم که خوب خدا رو شکر که دکترم معلومه و میشناسمش و مثل بار اول نیست که اینقدر نگران بودم. به فامیلی دکترم هم گفتم که منو پیش دکتر بایاس بفرسته. اونم نامه ها رو ردیف کرد و بهم گفت که فقط اگه تا دو هفته خبری ازش نشد خودت بهش زنگ بزن. دوهفته گذشت و از دکترم خبری نشد و منم شروع به زنگ زدن کردم. ولی مگه میشد. آخه باید از سر کار تماس می گرفتم و شماره اونم که آزاد نمیشد و یا اگه آزاد میشد منشی سریع می گفت که منتظر باشید و منو روی هلد می گذاشت وفقط خدا می دونست که کی گوشی رو برداره. محمد بیچاره هم از اون ور تلاش می کرد اما دوهفته طول کشید تا ما بلاخره موفق شدیم که با منشی حرف بزنیم. جالب اینه که هم من هم محمد هر دومون در یک روز تونستیم تماس بگیریم. حالا بعد از همه این دردسرها خانم منشی نازنین گفت که متاسفانه دکتر وقتش تا مارچ پر هست واصلا جایی برای هیچ مریضی نداره. گفتم بابا من مریض قدیمیشم، گفت که می دونم و اولویت هم با مریض های قدیمی هست ولی واقعا جایی نداریم. واقعا گریه ام گرفته بودولی جایی برای چونه زدن باقی نمانده بود. کمی بعد به محمد زنگ زدم که بهش خبر بدم گفت آره منم همین الان حرف زدم و بهم گفته من به خود پیمانه گفتم که جا نداریم. تازه میگفت که شک دارم که پیش دکترای دیگه هم جا پیدا کنید چون الان همه دکترها برای فوریه وقتشون پر شده. این دیگه نگرانی ام رو صد چندان کرد. به دکتر محمدی )فامیلی دکترمون( زنگ زدم و بهش خبر دادم که بی دکتر موندم تا برام یه دکتر دیگه پیدا کنه. دیروز وقت سونوگرافی داشتم و قراربود که صبح برم سونو و بعدش هم به خونه برگردم و از خونه کار کنم. شب قبلش که خونه آمدم دیدم که روی پیغام گیر یه پیغام هست از مطب دکتر بایاس که شما برای فردا)یعنی دیروز( برای ساعت 1:15 وقت دارید و فراموش نکنید. داشتم شاخ درمیاوردم اینا که گفتن جا ندارند. به محمد گفتم فردا یه زنگ میزنم شاید اشتباه شده. محمد گفت نه تو برو و به روی خودت نیار ببین چی میشه. دستش درد نکنه با پیشنهادش من رفتم به موقع اونجا و وقتی که به منشی گفتم که برای ساعت 1:15 وقت دارم کامپیوترش رو زیرو بالا کردو شروع کرد باخودش به حرف زدن که چطور وقت جدید داده شده و ما برای فوریه کاملا وقتامون پره و از این حرفها. منم که توی دلم آشوب بود به روی خودم نمیاوردم و اینور اونور رو نگاه می کردم.همش منتظر بودم که بگه نه ما وقتامون پره واشتباه شده. وهی خودمو آماده می کردم که در این صورت چی بهش بگم. وقتی برگه رجیستر رو داد دستم یه نفس راحت کشیدم آره به همین عجیب غریبی شد که دکتر بایاس دوباره دکترم شد. قربون خدا بشم که مثل همیشه هوامو داشت و نگذاشت که اضطراب و نگرانی دکتر جدید داشته باشم.

پ.ن.
دیروز نی نی گلم رو برای اولین بار دیدم. اونقدر خوشکل دست و پاهاشو تکون میداد که حتی دکتر هم تعجب کرده بود و هی به من میگفت که من پراب رو ثابت نگه داشتم و این حرکتها حرکت خود بی بی هست. دلم ضعف رفته بود. دوتا عکس خوشکل هم گرفتم که در اولین فرصت می گذارمش اینجا.