یه کم درددل

بعد از یه روز پر مشغله توی شرکت (دوشنبه ها همیشه روزای شلوغی هست)از راه می رسم ، پسرکم با شوق فراون می پره توی بغلم، دستاشو محکم حلقه می کنه دور گردنم و بوسه بارانم می کنه. شروع می کنه به تند تند تعرف کردن از چیزایی که فقط خدا می دونه چی هستند. بغلش می کنم و میریم روی مبل می شینیم. محمد گوشه آشپزخانه ایساده و در حالی که داره به غذا سرکشی می کنه گوشه چشمی هم به این تابلوی عشق داره ومثل همیشه زیر لب داره خدا رو شکر می کنه. اما من توی تمام این مدت به جای لذت بردن تنها در حال مبارزه ای ناجوانمردانه با حس بالا آوردن هستم. باربد رو می بوسم و ازش می خوام که بگذاره که به دستشویی برم. اما نازنین من کماکان داره برای مامانش داستان تعریف می کنه. چاره ای نیست دستاشو از دور گردنم باز می کنم و به طرف دستشویی می دوم و پاره تنم هم با چشم گریون دنبالم می دوه بدون اینکه علت بی مهری مادرش رو درک کنه. و حال من این وسط نگفتنی است. بعد از برگشتن از دستشویی، ضعیف و داغون سعی می کنم که دل باربدکم رو بدست بیارم. با زور باهاش حرف می زنم و سعی می کنم که خودمو شاد و سرحال نشون بدم. محمد بیچاره شام رو آماده کرده میاره که بخوریم. با هر لقمه که می خورم احساس می کنم که الانه که بالا بیارم. دستش درد نکنه چون می دونه که من پیتزای تن ماهی دوست دارم همونو درست کرده. خیلی خیلی هم خوشمزه است و می چسبه ولی این حالت تهوع لعنتی دست از سرم بر نمی داره. لقمه آخر رو خورده نخورده همونجا دراز می کشم( این روزا بالش و پتوی من همیشه گوشه خونست) . باربد میاد و از سرو کولم بالا میره. هر بار با رد شدنش از محدوده معده ام خیز بر میدارم که به طرف دستشویی بدوم اما بازم خودمو کنترل می کنم. محمد که درحال جمع کردن وسائل شامه هی باربد رو صدا می کنه که مامانی رو ول کن و بیا پیش من و پسرک من می مونه هشت و حیرون که آخه مامان مهربون من کجا رفته. بالاخره توی یکی از همین بکش بکش ها طاقت من طاق میشه و به طرف دستشویی میدوم.............باز بیحال و خسته برمی گردم و دراز می کشم. میبینم که اصلا توان ندارم و هنوز هم حالت تهوع دارم سعی می کنم که بخوابم تا حالت تهوعم از بین بره. با احساس در بغل گرفته شدن از خواب بیدار میشم. میبینم که محمد بیچاره است که با نگرانی داره منو نگاه می کنه در حالی که سعی می کنه که هم منو بغل کرده باشه و هم فاصله اش از من حفظ شده باشه ( آخه اون بیچاره همش فکر می کنه که ممکنه که من از بوی تنش بدم بیاد. در صورتی که اصلا اینجوری نیست ولی اون خیلی رعایت می کنه) اونقدر حالم خرابه که حتی فرصتی ندارم که از این محبت شوهرم لذت ببرم. همه حجم ذهن من سرگرم مبارزه با بالا آوردنه. گریم می گیره دلم می خواد بمیرم و راحت شم ولی یه دفعه چشمم به پسرکم میافته و لال می شم. به محمد می گم به من کمی نون بده شایدم دلم آروم شد. وقتی که بلند میشه و میره دنبال نون دلم از دست خودم می گیره که چه بیفکرانه و بی احساس با شوهر بیچاره ام رفتار کرده ام. ولی حتی انرژی ندارم که براش توضیح بدم. مطمئنم که فکر کرده برای اینکه از بوی تنش ناراحت شدم بهانه ای برای دور کردنش آوردم. نون رو می خورم اما کماکان دل آشوبه ادامه داره. ساعت 10 شبه. روی تخت دراز می کشم و شب به خیر می گم. بدون اونکه همسرم رو و یا پسرکم رو ببوسم. با چشمای بسته اشک می ریزم و از خودم بدم میاد. ساعت 1 از خواب بیدار میشم. میبینم که نازنین پسرم در کنارم خوابیده و همسر مهربونم داره ظرفها رو توی ماشین می گذاره، از خودم بیشتر بدم میاد. اما واقعا کاری نمی تونم بکنم. شنبه وقت دکتر دارم. دکتر بهم یه قرص داده بود برای تسکین ویارم و گفته بود که اگر خوب نشدی یه قرص قوی تر بهت می دم اما بهتره که ازاون استفاده نکنیم. قبلا گفته بودم که به خاطر سلامت کودکم تحمل می کنم و قرص قوی تر را استفاده نمی کنم اما الان می بینم که روح باربد نازنینم هم به سلامت نیاز داره. با همه این وجود راضی ام می دونم که این دوران موقت و خدا اجرش رو با یکی از فرشته هاش میده. فقط نگران محمد و باربدم. لعنت به غربت. اگه توی غربت نبودیم هزار تا راه برای کمک و جودداشت. اما اینجا............

بگذریم زیاد نق زدم. البته هر روزم هم به این بدی نیست یه روزایی هم بهترم ولی خوب در مجموع شبها هیچ انرژی ندارم. این روزا هوا عالیه ولی من حتی توان رفتن برای یه قدم زدن ساده هم ندارم. به زودی همه جا رو برف می گیره و بازم روز از نو روزی از نو