اندر احوالات حاملگی بنده

راستش شاید براتون عجیب باشه که من به جای مرنینگ سیکنس، افترنون سیکسن دارم. یعنی انکه به جای انکه صبحا ویار داشته باشم و حالم بد باشه، عصر ها حالم بده. سر باربدم هم همینطور بودم. نه اینکه صبحا خوب خوب باشم. نه ولی خیلی هم بد نیستم. دیروز داشتم از سر کارم بر می گشتم توی مترو بودم و یه آقایی بغل دستم نشسته بود که فکر کنم سالها بود حمام نرفته بود و بد جوری بو می داد. اولش من سعی کردم که دستمال جلوی بینی ام بگیرم اما واقعا نمیشد. به مرور احساس کردم که حالم داره بد و بدتر میشه. وسط راه پیاده شدم و روی صندلی ایستگاه نشستم. خدا روشکر که محمد بهم گفته بود که با خودم نایلون بردارم. نایلون رو در آوردم وگلاب به روی همگی.....در همین حینی که من گلاب به روتون بودم مترو بعدی آمد و رانندش سرش رو از پنجره بیرون کرد و پرسید حالت خوبه؟ با سر اشاره کردم که نه. پرسید کمک می خوای بازم با سر اشاره کردم که آره. از تلفن داخل کابین استفاده کرد و به یه نفر زنگ زد و بعد به من گفت که نگران نباش کمک توی راهه، در ضمن دارن از دوربین نگاهت می کنند. دیگه کار من تمام شده بود ولی فشارم به شدت پائین بود و جلوی چشمام سیاهی می رفت. یه شیشه آب باهام بود، شروع کردم به خوردن آب و کم کم بهتر شدم. تا اینجای کار یه پنج دقیقه گذشته بود و حال من کاملا بهتر شده بود. از یه طرف دلم می خواست بشینم و اورژانس کانادارو امتحان کنم ولی از طرف دیگه با محمد قرار گذاشته بودم که توی ایستگاه شپرد(ایستگاه خونمون) ببینمش و می دونستم که نگران میشه. در ضمن دلم برای پسرم تنگ شده بود. می دونستم که اگر ارژانس بیاد با گفتن اینکه من حالم خوبه ختم نمیشه و احتمالا می خوان سرمی چیزی وصل کنند و کار به درازا می کشه. خلاصه اینکه سوار متروی بعدی شدم و رفتم. ولی هنوزم فکر می کنم که اگه صبر کرده بودم تا اورژانس بیاد چقدر هیجانی بود