جواب یک کامنت

راستش ظاهرا پست های اخیر من دوست عزیزی رو به شدت شاکی کرده و باعث شده که با عصبانیت تمام منو به باد انتقاد بگیره و همه وجودم رو به زیر سوال ببره.

از اونجایی که جواب کامنتش کمی طولانی و کمی هم عمومی بود اینجا جواب دادم. برای اینکه سردربیارید که جریان چیه اول کامنت های پست جلسه خانوادگی رو بخونید و بعد هم این مطلب رو.

میدونی من توی این مدتی که اینجا دور از وطنم بودم همیشه سعی کردم که خوبی ها وریشه های زیبایی که از کشورم دارم حفظ کنم در ضمنی که با چشم باز ( تاکید می کنم چشم باز و نه چشم و گوش بسته) همه خوبی های واقعی که میزبان جدیدم داره رو هم یاد بگیرم و به کار بگیرم. نمی دونم که تو کجا زندگی می کنی و شرایط فرهنگی اونجا چهطوری هست ولی اینجا در کانادا یکی از چیزهای خوبی که یاد گرفتم اینه که تنها با خوندن و یا شنیدن یک حرف به خودم اجازه ندم که در مورد اون شخص قضاوت کنم. یاد گرفتم که آدمها با هم متفاوتند و نحوه برخوردشون با مسائل با هم فرق می کنه. یاد گرفتم که نمیشه یه الگو و یه چهارچوب را برای همه آدمها در نظر گرفت. با وجودی که لزومی نمی بینم که بخوام از خودم دفاع کنم و یا اینکه توضیح اضافه ای بدم ولی از اونجایی که تو اولین منتقد نوشته های من هستی، یه جورایی برای خودم تجربه جالبی هست که ببینم در برابر نقد اونم از نوع بسیار تند و تیزش چند مرده حلاجم.

1-اول از همه اینکه من توی پستم اصلا در مورد دکتر شریعتی ننوشتم. حتی جمله ای دال بر تائید و یا تکذیب به کار نبردم، تنها نوشتم که این جمله زیبا از دکتر شریعتی هست.بابک عزیر تویی که دم از آزادی میزنی، فرق آدم آزاد و آزاده با آدم دگم این هست که می تونه پذیرای حرف درست طرف مقابلش باشه. در صورتی که آدم غیر آزاده و غیر دمکرات گوش خودش رو می بنده و تنها به تکرار حرفش می پردازه. ای دوست، برادر ایرانی، ای عزیزی که دم از این میزنی که در برابر کسانی که نوشته ات رو می خونند مسئولی، چطور به این راحتی یه نفر دیگه رو به خشک مغزی، خواهر محجبه بودن و.....محکوم می کنی؟ فقط به دلیل اینکه از کسی جمله ای را نقل کرده که تو قبولش نداری؟

2-من عاشق ایرانم. این رو کتمان نمی کنم بلکه با سلول سلول وجودم فریادش می زنم. می دونی تو تازه 2 ساله که از ایران آمدی. منم دوسال اول توی آسمونها پرواز می کردم ولی همانطوری که همیشه اعتقاد دارم که دست خدا همیشه روی شونه منه و همیشه به جا و درست منو هدایت می کنه، اینجا هم خدای مهربونم منو تنها نگذاشت. همراهی خدا و همراهی همسری آگاه به من کمک کرد که خیلی زود چشمم برروی واقعیت های اینجا باز بشه. خیلی زود ببینم که چقدر دنیای اینجا توخالی و پوچه. که بفهمم که واقعیت ها چی هستند و اون چیزی که دولتمردان ما( به روشی احمقانه و ناصحیح، به روشی که باعث میشه که منو و تو اونو نفهمیم و تنها در برابرش جبهه بگیریم) سالها به عنوان استکبار جهانی فریادش میزنند از نزدیک لمس کنم. از اونجایی که ذاتا آدم مسئولی هستم وقتی که میبینم که کسی تصمیم داره که به اینجا بیاد مثل همه آدم های اینجایی از اینجا بهشت نمی سازم. نمی گم من توی قصرم. براش از مشکلاتی واقعی اینجا میگم. در عین حال اگه کسی از من بپرسه که یه جواب آره یا نه بده به اینکه بیام اینجا یا نه؟ میگم قطعا بیا. به نظر من آدمها باید برن و دنیا رو ببینند. بررسی کنند و تصمیم بگیرند که کجای این دنیا قرار دارند و از زندگی چی می خوان.

3-چرا اصرار داری که وبلاگ من عنوانش رو از فروغ می گیره؟ چرا حتی برای یه لحظه نمی تونی فکر کنی که شاید اون لحظه ای که من داشتم برای وبلاگم اسم انتخاب می کردم این نام به بهترین وجه تونست احساس منونشون بده. این موضوع بازم برمیگرده به همون شماره 1. در ضمن اینکه اگه description ای که سمت راست بلاگمه خونده بودی متوجه میشدی که انتخاب اسم هیچ ربطی به فروغ نداره. ببین میشه که آدم ها از خودشون هم نظر داشته باشند. لازم نیست که حتما نظراتشون رو از کتابها پیدا کنند!

4-بابک عزیز منصفانه نیست که کسایی که توی وبلاگ های اینطرف آب می گردند فقط بشنوند که مثلا دیروز رفته بودیم سنتر آیلند و خوش گذشت و چنین و چنان. لازم نیست فقط بدونند که فرهنگ مردم اینجا چقدر در برابر مشکلاتی مثل درست کار نکردن استریت کار بالاست. در کنار اینها لازم هم هست که بدونند دلتنگی یعنی چی؟ بی قراری یعنی چی؟ دوری و هزار چیز دیگه.

5-کی گفته من توی ایران زندگی نکردم. من یک سال پیش حدود 10 ماه ایران بودم. 10 ماهی که سه تا عروسی برای برادرم و دو تا از برادر شوهرهام داشتیم. هر دوی من و محمد لحظه لحظه این عروسی ها حضور داشتیم ومشکلات رو از نزدیک دیدیم. هنوزم یادم نرفته که وقتی برای اولین با با محمد توی خیابون راه می رفتیم چطور وحشت زده بازوشو چنگ میزدم و به سیل آدم هایی که........نگاه می کردم. نه من یه خارج رفته فراموش کرده نیستم. همه چیز هم برام تازه است. ولی مسائل خیلی خیلی فراتر از این حرفاست.

6-چرا نتونستی از صاحب اون وبلاگ قشنگ با تایتل های زیبا و بچه گل و شوهر مهربون یه کم حرف مخالف نظرت رو تحمل کنی؟ چرا هیچ وقت برای هیچ کدام از پستهای به قول خودت قشنگ کامنتی نگذاشتی؟ موافقتی؟ تائیدی؟ چرا تنها با یک تفاوت سلیقه کوچک اینقدر آتشی شدی و اینقدر تند به جان وروح همون وبلاگ قشنگ تاختی؟

بابک جان، هموطنم، بیا که با هم یاد بگیریم که پیش از قضاوت خوب بشناسیم. خوب ببینیم و خوب بشنویم.

موفق و سربلند باشی.