ما هم پیر خواهیم شد

از اونجایی که باران خیلی کوچیکه و به شدت به من وابسته، نمی تونم براش سرویس بگیرم و خودم به مهد میبرمش. این وسطها بعضی از روزها هم محمد رو که محل کارش تا خونه 5 دقیقه راه هست میرسونم. روزهایی که قراره محمد رو هم برسونم، اونقدر به جونم نق میزنه که توی این پنج دقیقه راه (والبته قبل از بیرون آمدن از خونه) چند بار تهدید به پیاده کردنش می کنم. یه درمیون نق میزنه که زود باش دیر شد، مراقب باش، یواش گاز بده..... این نق زدنهاش براش یه جور لاس زدن با زنش به حساب میاد، اینقدری که شوهر من با ذوق و احساساتی هست :) اینا رو گفتم تا حال و هوای صبح های ما دستتون بیاد.

توی این بدو بدوها امروز صبح که خواستیم از پارکینگ بیرون بیایم، یه پیکان که عمر نوح رو داشت روی پل جلوی در پارک کرده بود. چند تا بوق زدم ولی خبری نشد. محمد با عصبانیت پیاده شد و به دنبال راننده گشت. خلاصه اینکه بعد از دو سه دقیقه یه آقای پیر با ابراز شرمندگی آمد که ماشینش رو برداره. از محمد خواستم که چیزی بهش نگه. محمد غرغرکنان سوار شد.بهش گفتم پیره بیچاره. ولش کن. گفتم منی که به همه آدمهایی که توی رانندگی جلوم میپیچند و یا خلافی می کنند زیر لب فحشی می دم و یه بوق مهمونشون می کنم، به پیرمردها کاری ندارم و همیشه بهشون راه میدم. موضوع با جک بامزه ای که محمد در مورد پیرمردها گفت تموم شد.

کمی جلوتر دوتا ماشین با هم تصادف می کنند. مقصر راننده تاکسی پراید هست که پیرمردی حدودا 75 سالست. طرف مقابل یه آقای جوان 30 سالست. هنوز از ماشین پیاده نشده اند که درگیری لفظی شروع میشه. جمله دوم سوم تموم نشده مشت آقای جوان که یه سروگردن بلندتر هست روانه صورت پیرمرده میشه. ما توی ماشین پشتی  به اجبار نظاره گر نمایش مردانگی هستیم. دلم میشکنه از دیدن پیرمردی که سن و سالش بهش یه دنیا ادعا میده ولی توانایی فیزیکیش چیزه دیگه ای رو میگه. دلم میسوزه که این آقای جوان یعنی پدر پیر نداره، هیچ پیرمردی اطرافش نیست که بدونه آدمهای پیر چطوری هستند؟ کسی بهش یاد نداده که حرمت داری کنه. که موی سفید احترام داره؟ به این فکر نمی کنه که اگه یه جای دیگه ای یه روز جوانی با پدرش این رفتار رو کرد چه احساسی خواهد داشت؟

از درون اشک میریزم و مثل همیشه عبور می کنم.

امروز روز پیرمردهاست، یاد جک محمد میافتم و لبخند میزنم.