به بهانه سالگرد ازدواج

امروز سالگرد عقد ماست. دوازده سال پیش من یه دختر 25 ساله مات و مبهوت بودم. انگاری این مراسم من نبود. فقط تماشاچی بودم و با جریان پیش میرفتم. اونقدر نگرانی و ترس و هراس داشتم که حتی برای یک لحظه هم از مراسم لذت نبردم. ترسیدم، حرص خوردم، نق زدم و .... اون روز قرار بود که روز من باشه. قرار بود که خاطره انگیز و رویایی باشه ولی من حتی برای یک لحظه هم در مراسم خودم حضور نداشتم. 

سالها بعد وقتی که اونقدر بزرگ شدم که بفهمم زندگی اونقدر کوتاست که نباید برای نگرانی و دلشوره وقت تلف کرد، به هر تازه عروسی که رسیدم توصیه کردم که توی مراسمش حضور داشته باشه. بدونه که روز، روزه اونه. که امروز همه دنیا باید بایستند و زیبایی، جوانی و خوشبختی تورو تحسین کنند. مفت ازدستش نده.

ای کاش یکی هم پیدا میشد و به من اینو یادآوری می کرد. ای کاش اصلا یکی پیدا میشد که یادش بود که روز، روز منه. بچه اول یه پدرو مادر بی دست و پا بودم. پدر و مادری که خودشون اونقدر هول کرده بودند که یه جورایی تازه آویزون من بودند و من باید بهشون روحیه میدادم. 

امروز، بعد از گذشت دوازده سال دارم یاد میگیرم که در لحظه حضور داشته باشم. که نگرانی ها رو کم و لذت رو بیشتر کنم. راه طولانی هست و من با قدمهای لرزان و کوچک پیش میرم. اما می دونم که دارم پیش میرم و از این بابت به خودم میبالم.