داستان تکراری کار در کانادا

میرم و آروم رو به روش میشینم. از قبل از اینکه مصاحبه رو شروع کنم می دونم که استخدامش نمی کنیم. تمامی سابقه کاریش مربوط به کار شبکه و سخت افزار هست و ما به برنامه نویس احتیاج داریم. چشمم که به صورتش میافته قلبم فشرده تر میشه. سن و سال پدرم رو داره. البته به دلیل اینکه موهاش مشکی هست و مثل بابای من سفید پنبه ای نیست جوانتر به نظر میاد.

مدرک مهندسی کامپیوتر داره و دوسال اینجا به کار مشغول شده و بعد از دوسال احتمالا به دلیل اخراج شدن به کالج رفته ویه دوره سه ساله رو در رشته کامپیوتر گذرانده و حالا با کلی امید رو به روی من نشسته تا شاید که استختدام بشه.

حال و احوالی میکنم و مصاحبه رو شروع می کنم. می بینم که با چه تلاشی داره سعی می کنه منی رو که از نظرسنی جای دخترش هستم رو تحت تاثیر قرار بده تا استخدامش کنم. توی دلم خون میبارم. از دانشگاه تهران فارغ التحصل شده. سالها سابقه کار مدیریت توی شرکت ایران خودرو رو داره و حالا داره خودش رو میکشه که بتونه برای یک کار قراردادی یک ساله با عنوان برنامه نویس جونیور استخدام بشه. با شدت تمام اشکهام رو مهار می کنم. به جوابهایی که میده اصلا گوش نمی کنم و فقط وفقط تمام مدت مصاحبه یه سوال توی سرم شناوره، اینجا چی کار داری می کنی؟ چرا برنمی گردی؟

ازش می پرسم که با توجه به اینکه توی شرکت بزرگی مثل ایران خودروکار کردی، کار کردن توی شرکت کوچیک رو چطور میبینی. انگار که منتظر فرصتی بودکه کمی از خودش و موقعیتش دفاع کنه بدون توجه به سوال من می گه که توی ایران خودرو دو سال اول سخت بود ولی بعد از دوسال برای خودم پادشاهی می کردم اما اینجا داستان چیز دیگه ای هست اگه حتی برای یک بار هم deadline رو meet نکنی اخراج میشی. به نظرم میرسه که خودش به همین روش اخراج شده.

مصاحبه که تمام شد به فارسی بهش می گم خسته نباشید. یه دفعه مثل این میمونه که یه بار هزار کیلویی رو از روی دوشش برداشته باشند. با خوشرویی شروع می کنه به حرف زدن. لهجه شیرین شمالیش و سادگی و خونگرمیش دلم رو بیشتر به آتیش میکشه. دیگه طاقت نمیارم بی پرده سوال شناور مغزم رو ازش میپرسم. بهش میگم اینجا چکار میکنی و چرا برنمی گردی. با درد تمام میگه که به خاطر زنش مونده. میگه که اگه بخواد برگرده باید تنها برگرده. میگه که زنش میگه توی ایران من پرستار بودم با کار طاقت فرسایی که داشتم حقوقم 70هزار تومان بود در حالی که تو همون موقع توی شرکت ایران خودرو چای می خوردی و می گشتی و حقوق چهارصد تومان میگرفتی. حالا اینجا من همون کار سخت رو دارم ولی حقوقم خیلی خوبه. اگه برگردم ایران بازم حقوقم کم خواهد بود. می گه که میدونم که به خاطر سنم کسی بهم کار نمیده و از این دست و پازدن برای پیدا کردن کار هم خسته شدم.

چیزی ندارم که بگم. براش آرزوی موفقیت می کنم.

از اینکه یه زن می تونه اینجوری با همسرش و زندگیش رفتار کنه متحیر می مونم. چطور ممکنه که به صرف داشتن حقوق بالا بشه یه مرد رو اینقدر تحت فشار گذاشت. اونم نه هر مردی رو، مرد زندگیت رو پدر بچه هات رو. مگه میشه من بدون در نظر گرفتن آرامش و راحتی شوهرم خوشبخت باشم؟

تمام روزم خراب شد. بازم توی دلم خون میبارم و به این غربت نفرین میکنم.