شبای زندگی ما

شبا وقتی از سر کار برمی گردم حدود ساعت 6 هست. من یه 10 دقیقه از محمد و باربد زودتر میرسم. بدوبدو لباسامو در آورده در نیاورده میرم سر غذایی که روز قبل آماده کردم و کارهای پایانی و گرم کردنش رو انجام میدم. همون موقع ها لشکر گرسنه ها( نازنین پسرم و شوهر عزیزم) از راه می رسند. غذا رو که میخوریم تازه موقع دویدن برای آماده کردن غذای فرداست. ظرفا رومحمد توی ماشین میذاره. لباسشویی و خشک کن هم با محمد ولی با این وجود من همیشه وقت کم دارم. کمی جمع و جور میکنم و بعدش جای شما خالی یه کافی درست میکنم و با شوهر جان میخوریم. دیگه طرفای ساعت 9 هست و من دارم از حال می رم. میخوام کمی بشینم و استراحت کنم تا برای راند دوم یعنی حمام کردن باربد، خوابوندنش و آماده کردن کردن وسایلش برای فردا انرژی داشته باشم، و این درست همون موقعی هست که آقا یاد "ددر" میافته. باید این چیزهایی رو که میخوام بگم با چشم خودتوم ببینید، اونوقت درک می کنید که من چطوری انرژی می گیرم و سر حال پا میشم لباس می پوشم تا آقا رو ببریم "ددر"
می ره تو اتاقش و کنار کمدش میشینه بعد من رو صدا میکنه و با اون انگشتای کوچولوش به زمین اشاره میکنه و می گه بشین، بشین. اونقدر تکرار میکنه تا من بشینم ( از بس شیرین میگه میذارم تا چند بار بگه ) بعد در کشوشو باز میکنه و لباساشو در میاره میده به من که تنش کنم. منکه شروع می کنم به پوشوندنشون خیالش راحت میشه که رفتنی هستیم و شروع می کنه به قهقه های شادی. لباساش که تموم شد، توی فاصله ای که من و محمد داریم لباسامون رو میپوشیم میره و کفشای من و محمد رو جلوی در جفت می کنه که مبادا خدای نکرده کمی بخوایم معطل بشیم برای اینکار. بعدش هم ماشینش رو میگیره دستش و آماده منتظر وامیسته. من معمولا زودتر از محمد آماده میشم و با باربد میریم بیرون و منتظر محمد میشیم. اونوقته که باربد هی شروع میکنه به گفتن "ددی بیا" و اونقدر میگه تا محمد بیاد.
نمیدونم خدا چطوری تونسته که یه موجود رو اینقدر شیرین خلق کنه