پسرم بهت افتخار می کنم

امروز من پسرم رو بردم به مهد کودک. محل کار محمد به مهد و خونه نزدیک تره به خاطره همین هم همیشه اون باربد رو می بره و میاره. اما من به دلیل اینکه امروز خونه کار می کردم تونستم که این کار لذیذ رو انجام بدم. از محل خونه ما تا مهد کودک باربد 10 دقیقه پیاده روی هست. از وقتی که برای باربد ماشینش رو خریدیم دیگه نمیگذاره با کالسکه ببریمش بیرون و حتما باید با ماشینش ببریمش. هوا خیلی عالی بود و ما آواز خونان رفتیم تا به مهد رسیدیم. وقتی رسیدیم بچه ها توی پارک مهد درحال بازی بودند. این وروجک هم از هول بازی بدون بوس ویا حتی خداحافظی دوید و رفت. مربیش یه خانم ایرانیه آمد و شروع کرد به از باربد تعریف کردن و اینکه چقدر بچه مستقلی هست و.... خلاصه همه اون خالی هایی که برای مامانای خوشحال میبندند تا دلشون رو به دست بیارند. ولی توی این صحبتها یه چیزیش خیلی جالب بود و باعث شد که من همه راه برگشت تا خونه رو لبخند به لب داشته باشم و توی دلم به پسر نازنینم افتخار کنم
اینکه پسر من با اون قد و قواره یه وجبی هر چیزی رو که بخواد بدست میاره و توی کشمکش های دو نفره می تونه از پس خودش بر بیاد و همیشه پیروز از میدان به در میاد. می دونم که به عنوان یک شهروند خوب نباید خیلی از این موضوع خوشحال بشم ولی اونهایی که خودشون بچه دارند میدونند که معنی این حرف برای یه مادر چیه و چرا من همه راه برگشت و حتی الان که دارم در موردش حرف میزنم، توی دلم قند آب میشه. پسر نازنینم بهت افتخار میکنم که میتونی توی این دنیای بیرحم حق خودت رو بگیری و دعا می کنم که همیشه همینطور موفق باشی. به خودم و محمد هم می بالم که سختی هایی که تحمل می کنیم در مورد راحت گذاشتن باربد و اینکه بگذاریم که احساس کنه که آدن توانایی هست و از پس کارها برمیاد و اینکه هر ریخت و پاشی که میکنه با روی باز بپذیریم و .... نتیجه داده وارزش تحمل داشته