پست دیروزم روسرکار موقع رفتن نوشتم و بلافاصله بعدش رفتم خونه توی راه داشتم بهش فکرمیکردم که یه دفعه این شعر به ذهنم رسید:
پای در بند گلم را چه کنم شوق پروازدلم را چه کنم
انگار از زبون دل من گفته شده بود.
پ.ن: امیدوارم که خیلی شعر شاعر بیچاره رو ضایع نکرده باشم
posted by تولدی دیگر @ Friday, April 18, 2008
اینجا خونه یه زن 36 سالس که توی پیچ و خم های زندگی چشم به جلو دوخته و پیش میره. 11 سال پیش با همسرم همراه شدم تا از اون به بعد راه رو دوتایی و با توان و امید بیشتر طی کنیم. یه پسر 5.5 ساله و یه عسل دختر 3 ساله ریشه های این زندگی شدند و ما رو مستحکم تر و جوندارتر کردند. این خونه محل درد دلهای منه. به خونه من خوش آمدید.
Subscribe to
Posts [Atom]
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home