دلتنگی

مریم، چرا چیزی نمی گی؟ چرا چیزی نمی نویسی؟

دلم خیلی هواتو کرده. دلتنگتم، دلتنگ یادگار دوست توی سالن بالا به همراه اون طعم خاص چائی توی آفتاب نیمه جون زمستون

چقدر دنیامون شیرین بود. میدونی الان یاد چی افتادم، یادته من رفته بودم کلاس شماها با هم اتاق منو مرتب کرده بودید؟ تازه من وقتی آمده بودم دعوا راه انداختم که حالا نمی تونم وسائلم رو پیدا کنم. چقدر خوش بودیم با هم. دلم می خواست فقط برای یه بار هم شده بازم پیش هم باشیم، با همون بی خیالی، با همون آسودگی. تا صبح با نوای دلچسب سکوت سرشار از ناگفته هاست با هم رازو نیاز کنیم، از نگفتنی هامون برای هم بگیم

نازنینم، دلتنگتم