یه کار کوچیک برای دل پیمانه

از آخرین مطلبی که نوشتم 11 روز می گذره. یه کم حس نوشتن نداشتم، اگر چه هرروز بهش فکر کردم. اینم از دیگر مزایای وبلاگ نویسی هست

یادمه چند وقت پیش با یکی از دوستام که تاره شروع به نوشتن وبلاگ کرده صحبت می کردم، بهم گفت از وقتی که شروع به نوشتن کرده خودشو پیدا کرده. خوب اعتراف می کنم که وقتی حرفشو شنیدم احساس کردم که فقط یه جمله کلیشه ای هست، این فکر مربوط به زمان قبل از شروع مجددم به وبلاگ نویسی هست. اما از وقتی که خودم نوشتن روشروع کردم معنی حرفشو فهمیدم. زندگی با سرعت باد می گذره و آدم اونقدر گرفتار جزعیات هست که فرصتی برای مرور و تحلیل نداره، اما نوشتن وبلاگ باعث شده که همیشه گوشه ای ازذهنم مشغول به این باشه که توی پست بعدی چی می خوام بنویسم و همین فرصتی برای مرور دوباره بهم میده. فرصتی که به قول اون دوستم خودمو، پیمانه گم شده در روزمرگی هارو پیدا کنم. انجام یه کار به این کوچکی احساس رضایت عمیقی بهم میده. نمی دونم شاید دلیلش این باشه که این تنها کاری هست که فقط برای دل خودم می کنم. فقط و فقط دل خودم