صداقت

یکی از قشنگی هائی که اینجا داره و من خیلی دوسش دارم اینه که آدمها بدنبال قضاوت کردن همدیگه نیستند. جاج کردن یا همون قضاوت کردن کار ناپسند و زشتی به حساب می آدو آدمها به شدت ازش پرهیز می کنند. حتی اگر شرایط مجبورشون کنه که درمورد کسی نظری بدن مصراً توضیح می دن که من قضاوتی نمی کنم..... همین خصوصیت ساده باعث می شه که بین ما ایرانی ها با فرهنگ چند هزار ساله و غربی ها با فرهنگ چند صدساله، هزاران سال فاصله فرهنگی ایجاد کنه. به خاطر داشتن همین خصوصیت، آدمهای اینجا صادق تر، راحتترو شادتر هستند. کسی نمی ترسه از اینکه دیگران ضعفهای درونی اش رو بفهمند، چون می دونه که کسی به خاطردونستنش اون رو آدم بدی نمی دونه. معنی حرفم این نیست که آدمها ضعفهاشون رو داوطلبانه برای دیگرون میگند، نه طبیعتا همه آدمها دوست دارند در دید دیگران بی نقص به نظر بیاند ولی اگر برحسب شرائط جائی لازم شد مسئولیت چیزی رو که در اثر ضعف اونها اتفاق افتاده به گردن بگیرند، به راحتی این کار رو می کنند. ضعفهاشون رو می شناسند و سعی در برطرف کردنش دارندـ

در مقابل ما ایرانی ها نیمی از زندگیمون رو در انکار کردن ضعفهامون میگذرونیم و نیمه دوم رو در پیدا کردن ضعفهای دیگران، که پیامدش پر بودن جامعه مون از بیصداقتی هست ـ

پ.ن. واقعا دیکته ام ضعیف شده :( در صورت پیدا کردن هرگونه غلط املائی به باسوادی خودتون ببخشید