شروع یک کار جدید

شروع کار رو دوست دارم. هیجانی که از نادانسته ها داری. از چیزهایی که تجربه نکردی. ترسی که از به سرانجام نرسیدن و درست انجام نشدن داری. یه دنیا برنامه و امید به همراه دریایی انرژی که به تو کمک می کنه چالش ها رو پشت سر برسونی و بی تجربگی ات به تجربه تبدیل بشه.

حالا من توی این حالم، دارم سعی می کنم یه کار جدید رو تجربه کنم. یه کار بزرگ رو شروع کنم و به سرانجام برسونم. دوباره از شدت هیجان خوابم نمی بره. برای خودم فکر و خیال می بافم. برنامه ریزی می کنم برای چیزهایی که اصلا نمیدونم گل کدوم باغه و بعد به خودم می خندم. به این شجاعت احمقانه ام، به این سر نترسم و به این دل خجسته ای که همیشه دنبال دردسر می گرده. انگار نمی تونه مثل بچه آدم زندگی کنه.

با محمد ساعتها درموردش حرف می زنم و میگذارم تا تجربه اش رو بهم منتقل کنه، می گذارم که نامحسوس و پنهانی حرفها و ایده هاش رو بهم تحمیل کنه و من همونها رو با غرور براش تکرار کنم و پز ایده هامو بهش بدم و انگار نه که اینها همون حرفهای خودشه. خوشم میاد از این رابطه ای که به مرور زمان بینمون شکل گرفته، از این فهم عمیقی که از هم پیدا کردیم. خوشم میاد از بزرگ منشی که داره و به روم نمیاره که دارم حرفهای خودش رو به خودش پز میدم.

به زندگی های دیگه نگاه می کنم که چقدر قشنگ روی یه خط صاف و مشخص راه می رند و از آرامش و سکوت زندگیشون لذت میبرند. چیزی که من همیشه ازش فراری هستم، تکرار و یکنواختی. پریشونی زندگی ام رو دوست دارم. آینده زندگی ام رو که همیشه توی هاله ای از مه فرو رفته و فقط خطو ط مبهمی ازش معلومه.

پیش میاد مواقعی که منم از این همه پیچ و خم خسته شم و دلم خط صاف بخواد، ولی این مواقع اونقدر کمه که ارزش توجه و بررسی نداره. برروی موج ناشناخته ها سوار میشم و هیجان زده موج سواری می کنم.