من و زندگی

بین شلوغی های زندگی، مدرسه و تکالیفش، کلاسهای جورواجور این دوتا فسقلی، کارها و وظایف خانه داری و نهایتا همراهی و همدلی همسرداری، پیدا کردن فرصتی برای پیمانه، بمانند پیدا کردن سوزنی در انبار کاهدان میمونه. اما وقتی این فرصت دست میده، فرصتی که دل و فکرم هردو درلحظه حضور داشته باشند، شیرینی اش رو با تمام وجود مزه مزه می کنم. در احساس آرامش غرق میشم و بخودم یادآوری می کنم که زندگی یعنی همین، همین یه لحظه حضور. لحظه ای که بی دغدغه نگرانی بچه ها و یا هزارویک کارتمام نشدنی خانه، نگرانی برای پدر بیمارم و یا هر فکر و خیال دیگه میگذرونم.

مثل الانی که جوجه های من کلاس پیانو دارند و من بیخیال روی این مبل برای خودم لم داده ام و دارم می نویسم. یا وقتهایی که بیرون سالن ژیمناستیک نشسته ام و دارم با مادرهای دیگه از هر دری صحبت می کنیم و از مصاحبت هم لذت میبریم.

دوست دارم این زمانهای کوتاه پیمانه ای رو. درش حضور دارم و از هرآنچه که درجریان است لذت میبرم.