مرگ غمگین یک شا*هزاده

کانالهای ما*هواره رو بالا و پائین میکنم. کانالهای خارجی چنگی به دل نمیزنند. به سراغ ایرانی ها میرم شاید که شانس بیارم و برنامه دکتر هولاکوئی رو نشون بده. برنامه پارس تیوی توجهم رو جلب میکنه. مراسم یادبود هست. یادبود درگذشت علیرضا پ*هلوی. شاخم درمیاد. ای بابا، اینکه خیلی جوان بود. ظاهرا 45 ساله بود. دلیل فوتش رو نمی گند و فقط ازش تعریف می کنند و صحبت های معمول این مراسم. آهنگ بسیار غم انگیزی پخش میشه. یه دفعه به این فکر می کنم که شاه*زاده بی کشور بودن چه حسی می تونه داشته باشه؟ احساس کنی که بزرگی اما به بزرگی ات دهن کجی بشه. آواره غربت باشی و به زور بخوای بگی که شاه*زاده ای. دلم به درد آمد. موهای تنم سیخ شده بود و از درون میلرزیدم. تلفن زنگ خورد. محمد بود. راجع به مراسم بهش گفتم و فهمیدم که سه هفته پیش مرحوم شده و خودکشی کرده. اشکم سرازیر شد. نمیدونم واسه چی خودشو کشته ولی مطمئنم که بخش بزرگی از اون رو غم غربت و تنهایی تشکیل داده.
به مسائل سیاسی کاری ندارم. به اینکه آدم خوبی بوده یا نه و یا حتی اینکه پدرش خوب بوده و یا بد. اسم ها آدم ها رو محدود می کنند. وقتی اسم شاه*زاده رو به دنبال بکشی سبک و سیاق زندگی ات با آدم های معمولی فرق می کنه. توی دوستی هات، ارتباطاتت، حتی نوع کارو روش زندگی ات معذب و مقید میشی. خوب اینا اشکالی نداره چرا که در عوض به خاطر اون اسم مزایای هم نصیبت میشه. اما وقتی شاه*زاده بی کشور و یا بهتر بگم به دور از کشور باشی فقط محدودیت ها تورو آزار میدن و هیچ مزیتی هم وجود نداره که دلت رو خنک بکنه. نمیدونم شاید اون بیچاره هم به همین دلیل خودش رو کشته.
دلم می خواد که کمی سرچ کنم و ببینم که کی بوده. هیچ چیز در موردش نمیدونم و هیچ وقت هم برام مهم نبوده اما دوست دارم بهتر بشناسمش.

راستش من شبکه های ایران و شبکه های ایرانی اونور آب رو نگاه نمی کنم. ارتباطم با آدم ها هم محدود میشه به تماس تلفنی با پدر، مادر و برادرهام که به دلیل دور بودنشون فقط از خودمون میگیم و به اخبار ایران و جهان نمیرسیم. خلاصه اینکه تعجب نکنید از اینکه من اینقدر از دنیا عقبم و اخبار بیات شده برام جالبه :)