زندگی چه سخت درسهاشو به آدم مید ه

جوجه هام حسابی عصبی و بیقرار هستند. پا به زمین میکوبند، مشت پرت می کنند، اخم می کنند و فریاد میزنند. من این وسط مات و متحیر فقط نگاه می کنم و در دل خون میگریم. به سراغ مشاور نمیرم کار من با مشاور درست نمیشه. مشاور حرفهایی رو میزنه که خودم کمابیش میدونم. از بچه ای که مادرش مدام درحال جیغ زدن هست چه انتظاری دارید. مشاور خواهد گفت که بچه باید آرامش داشته باشه، که من نباید داد و بیداد کنم تا بچه ها یاد نگیرند و هزاران محال و ناممکن دیگه.
چه مادری هستم من. به خودم افتخار می کنم. نمیدونم هیچ وقت قادر خواهم بود که آسیب هایی رو که توی این دوره به روح و روان بچه ها خورده جبران کنم؟ آسیب هایی رو که به روح و روان خودم خورده چی؟
اما یه چیز رو با اطمینان میدونم که تمام توان خودم رو به کار بردم تا شرایط رو در حد امکان براشون خوب نگه دارم. حتی گاهی اوقات خودم متعجب می مونم که چطور تونستم اینقدر مقاومت کنم. خسته ام و تن بیروح خودم را به دنبال خودم میکشم. چاره ای نیست باید صبر کرد.
جالبی زندگی به اینه که همیشه از اونجایی می خوری که فکر می کردی که برای تواتفاق نخواهد افتاد. همونجایی که همیشه ادعا می کردی اگه تو به جای فلانی بودی چنین می کردی و چنان. حالا به جای فلانی هایی که سالهای سال بد و بیراه شنیدند و سرکوفت ضعف و ناتوانی رو خوردن نشسته ام و آنچنان مستاصل و ناتوانم که حتی نای نفس کشیدن ندارم. از تمام فلانی هایی که زمانی ادعا کرده ام که ازشون قوی ترم، که می تونم بهتر عمل کنم معذرت می خوام. خامی بود و جوانی.